කුණු බක්කි

මහ රෑක, කුණු බක්කියක් අවුස්සන මනුස්සයෙක්ව දැක්කොත් මොනවා හිතෙයිද?

මේ මොනවද සොයන්නෙ. වාහනයෙන් නොබැහ අපි බලන් හිටියා. ඔහු සෙව්වෙ හිස් බීම කෑන්. මුළු කුණු බක්කියෙන්ම ලැබිලා තිබ්බෙ කෑන් දෙකක් හෝ තුනක් පමණ. පසෙක නවතා තිබූ පා පැදියෙන් ඔහු ආපහු ගියේ. කිට්ටුව පාත ඉන්න කෙනෙක් නම් පාපැදියකින් එන්නෙත් නෑ. එහෙනම් ඔහු නගරය පුරා ගිහින් හිස් බීම කෑන් එකතු කරන්නෙක්.
මේ කෑන් විකුණා කොපමන මුදලක් ලද හැකිදයි මා දන්නේ නැහැ. ඒත් එකක බර ග්‍රෑම් දහයක් හෝ පහළොවක් පමණ වෙන කෑන් කිලෝවකට උනත් රුපියල් තුන්සීයක පමණ මුදලක්වත් ලද හැකියයි මට නම් හිතෙන්නෙ නෑ.

මට නම් ඒක බලන් ඉන්න අපහසු දසුනක්. ආයෙ නම් කවදාවත් බීම කෑන් කුණු ගොඩට දාන්න හොඳ නෑ. මේ කුණු බක්කි වලට මිනිස්සු විසි නොකරන්නෙ මොනවද, කුණු ගෙනියන්න ටිකක් හරි පමා උනොත් මේවයින් එන දුඟඳ, පලාතකින් යන්න බැරි තරමේ. ඒත් අසරණකම ඉහවහා ගිය වෙලාවක මිනිස්සු වෙන මොනවා කරන්නද?

දහවලේ ගිනි අව්වේ ගොඩනැගිලි වඩ බිම් වල, මහා මාර්ග වල වැඩ කරනා, තුට්ටු දෙකක් පඩි ගන්නා මිනිස්සු, තව කීයක්ම හරි හොයා ගන්නයි කුණු බක්කි අවුස්සන්නෙ.

අපි බීම කෑන් එකතු කරා. නගරයේ කොහේ ඉඳන් බිව්වත් හිස් කෑන් එක ගෙදරම අරන් ආවා. ඒ හින්දම පළතුරු බීම බොන්නෙ නැතුව, අධි සාන්ද්‍ර සීනි තියෙන කොකා කෝලා, පෙප්සිම බොන්න සිද්ධත් උනා. ආසන්න විදිහට බීම කෑන් කිලෝ දෙකක් පමණ එකතු කර ගන්නට මාස හය හතක්ම ගත උනා. ඒ කාලය තුලම නැවත් වතාවක් නම් කුණු බක්කියක් අදින කිසිවෙකුත් මා දැක්කේ නෑ. ගෙයි එක මුල්ලක් පිරිලා. සමහර විට කෑන් මිලදී ගන්න එක නතර වෙලා ඇති. එහෙමත් නැත්නම් ඒ අය නිවාඩුවට සියරට ගිහින් වෙන්න ඇති.

දවල් දොළහට පාසල් යන දරුවා එන වෙලාව. බස් රථය එනකම් අල්ලපු නිවසේ ඉන්න ඉන්දියානු යෙහෙළියත් සමඟ දොඩමළු වෙච්චි වෙලාවක ආයෙම කුණු බක්කිය ළඟට කෙනෙක් ආවා. කලින් දුටු අයම වෙන්න බැහැ. මේ මහ දහවලේ, මොහො ඉන්නෙ නිල ඇඳුමෙන්මයි. වැඩබිමක කම්කරුවෙක්.
පොඩ්ඩක් ඉන්න , මගෙ ළඟ කෑන් තියෙනවා. එහෙම කිව්ව මම ඉහළ මාලයේ තියෙන නිවසට ගිහින් කෑන් මල්ල අරන් ආවා. ඒ එක්ක මාරු සල්ලි වලින් දිරාම් දහයකුත්.

ලොකුම ලොකු කෑන් මල්ල දැක්කම ඔහුගෙ ඇස් දිලිසුනා. තමන්ගෙ අතේ තිබ්බ අනිත් බඩුත් බිම තියලා , දෑත් එකට බැඳගෙන බඩ මැද්දෙ තියා ගෙන මොනවද කියන්න පටන් ගත්තා.

සහෝදරයා, මෙයා ශ්‍රීලංකාවේ, එයා හින්දි දන්නෙ නෑ. මගේ යහෙළිය ඔහුට කිව්වෙ ඒ ටික කියලා නම් මට තේරුණා. ( අපිත් ඉතින් හින්දි චිත්‍රපටි බලලා තියෙනවනේ )

ඒත් ටිකක් නෙමේ හාල්ලක්ම ඔහු කියෙව්වා.

මොනවද මේ කියන්නෙ? මං ඇගෙන් ඇහුවා.
එයා ඔයා වෙනුවෙන් දෙවියන්ට යාඥා කරනවා.

අනේ දෙයියනේ. මේ වැඩකට නැති හිස් කෑන් ටිකක් වෙනුවෙන් ?
කෑන් මල්ලයි, මාරු කාසියි ඔහුව දොඩමළු කරා.


මං වැඩ කරන්නෙ එහා පැත්තෙ බිල්ඩිමේ. මගේ දරුවට අසනීපයි, ඒ නිසා හොඳට ශක්තිය වැඩෙන්න කෑම , බීම ඕනා කියලා මගේ නෝනා කියනවා. ඒ නිසා මට සිද්ධවෙලා තියෙනවා කොහොම හරි මුදල් වැඩිපුර හොයලා මගේ රටට යවන්න.ඔහු එහෙම කිව්වා.

මට හොරකම් කරන්න බැහැ. හිඟා කන්න බැහැ. මේ තමයි මට පුලුවන් දේ. ( ඒ ඔහු නොකී කතාව )


කුණු බක්කියකින් කුණු හොයන මිනිස්සු. පව් නේද?




අපේ ගමන් බිමන් ගොඩ වෙලාවට රෑට. කාන්තාරෙ ඉන්නකොට හැමෝම එහෙම තමයි. ගෙවල් වලින් එළියට බහින්නෙත් රෑ වෙලාමයි. පොඩි එවුන්ට කවා පොවාගෙන.
මේ ළඟදි ටිකක් රෑ වෙලා එන ගමන් ,වාහනයෙ සිටම කෑම ඕඩර් කරලා , ඒවා ලැබනකම් අපි බලන් හිටියා. ආසන්නව තිබ්බ එළවළු කඩයේ මිනිසුන් ලහි ලහියේ වැඩ. කඩය වසා දමන්න පෙරාතුව එළවලු ආයෙම පෙට්ටි වල අසුරනවා. එක්කෙනක් බිම දණ ගහගෙන ගෝවා ගෙඩි සුද්ද කරනවා. කොළපාටින් දිලිසෙන ගෝවාකොල පිරුණු පෙට්ටියක් රැගෙන අයෙක් එළියට ආවා. කුණු බක්කියෙ ඉඩ නැති වෙන්නම පිරීඉ අවසන් . ඔහු පෙට්ටිය පිටින්ම කුණු බක්කිය උඩින්ම තියලා ආපහු ගියා.
ඔන්න ඒ වෙලාවෙ මටත් හිතුණා කුණු බක්කියේ තියෙන ඒවා ගන්න. මට නම් ගෝවා කොළ මැල්ලුම හරි රස කෑමක්. පොල් ඩිංගක් එහෙම දාලා තෙල් ඇබින්දකුත් දාලා මලවලා ගත්තා නම් දිව්‍යලෝක රස. ඒත් කඩවල ගෝවා කොළ මිලදී ගන්න තියෙන්නෙ එහෙමත් වෙලාවක. තිබුණත් රස දන්නා අයෙක් මිසක් ගන්නෙත් නෑ.

ඔව් ඇත්තටම මට හිතුනා එදා ඒ පෙට්ටියෙන් ගෝවා කොළ ගේන්න.

"විකාරද?" ඒ හඬින් මගේ කොළ මැල්ලුමේ සිහිනය මැරුණා!