Saturday 25 December 2010

ගෝ දානය


මේ පින්තූරෙ ඉන්න කෙනා දිහා හොඳට බලන්න. මෙයා මේ ඉන්නෙ අලුත්ගම හරක් මස් කඩේ ඉස්සරහ.
හොඳටම බය වෙලා කියලා පේනවා නේද? එයාට දැනෙන්න ඇතිනෙ සනුහරේ කට්ටියගෙ ජීවන සුවඳ. හැබැයි අපි මෙයාව මෙතනට ගෙන්නුවෙ පරලෝකෙ යවන්න නෙමේ. ජීවිතේ බේර ගන්න.

මස් මාළු කන අපි මොන තරම් පව්කාරයොද කියලා හිතෙන්නෙ මේවගේ තැනකට ගියහම තමයි. ඒ හැම ප්‍රාණියෙකුටමත් ඇතිනෙ හිතක්. උන් ට ඒ ලේ සුවඳ ආපු මොහොතෙ පටන් මැරෙන කම්ම, කී වතාවක් උන් හිතෙන් මැරෙනවා ඇද්ද?  


අපි මෙයාගෙ අයිතිකාරයට සල්ලි දීල ගෙදර ගෙනාවා. එහෙ ඉඳන් අපේ ගෙදරට ටිකක් දුර නිසා ලොරියක පටවලා ගේන්න උනා.     එයාගෙ අයිතිකාරයටම අපි කිව්ව ලොරියට පටවලා දෙන්න කියලා.   අනේ ඒ කෙනා ගිහින් කඹේ ඇල්ලුවා විතරයි මෙයාට මළ, මුත්‍රා දෙකම පිට උනා.
( ඒ සිද්ධියෙ වීඩියෝ එකක් නං තියෙනවා,, මේකට දාන්න බැහැ නෙ :( ) 



ඔය දෙවෙනි පින්තූරෙ තියෙන්නෙ ගමනට ලෑස්ති කරපු හැටි. ආ මෙයා වැස්සි පැටියෙක් හොඳේ. ලොරියට නග්ගගෙන අපි එන්න හදනකොටයි ඇඟ සීතල වෙන කතාව අහන්න ලැබුණෙ        
 .   " මෙයා දෙපාරක් ම මස් කඩේට ඇවිදින් ආපහු ගියා මහත්තයා, ඒ දෙපාරෙම මස් වැඩියි කියලා මෙයා මරණෙන් බේරිච්චි කෙක්",,,  .

  


මගේ ජීවිතේට මේවගේ පින්කමක් කරපු පළමු වතාව මේක නෙමේ. මේ අපි නිදහස් කරපු හතරවෙනි එළදෙන. මුල් දෙවතාවෙම මේ අලුත්ගම මස් කඩය ආසන්නයෙදිත්, තෙවෙනි වතාව කළුතර බෝධිය මගින් කෙරෙන් පින්කමකදිත්  මට, අපේ පවුලෙ අයට වාසනාව ලැබුණා ජීවිත හතරක් බේර ගන්න.

ඉහත ආත්මෙක කරපු පිනකට මේවගේ දන් පින්කරන්න හිතක් ලැබුණ එක මොන තරම් වාසනාවක්ද? ඒත් ඉතින් කරපු කරුම්වල මහත කියන්නෙ මටත් තවම බැරි උනා මාළු සහ කිකිළියො මම වෙනුවෙන් මැරෙන එක නවත්තන්න. ..


        එක වතාවකදි හරකා වෙනුවෙන් මුදල් ගෙවන්න අපිට සිද්ධ උනා ඔවුන්ගෙ රාජකාරි අහවර වෙනකම් බලන් ඉන්න. පැය භාගයක් ඇතුලත හරකුන් දොළොස් දෙනෙකු පමණම පරලොව යවන්න තරම් ඔවුන් කාර්‍ය ශූර උනා. මම නම් වහනේට වෙලාම හිටියා, අපේ මහත්තයා ගියා චණ්ඩියා වගේ බලන්න, මෙන්න ටික වෙලාවකින් එයත් වාහනේට නැග්ගා. සත්තුන්ගෙ කුර, වල්ගා එහෙම වෙන වෙනම ගොඩ ගහලා කොහෙදෝ අරන් ගියා...




කළුතර බෝධි භාරකාර මණ්ඩලය මගින් කෙරෙන ගවයන්ට අභය දානය දීමේ පිංකම පැවැත්වෙන්නෙ කලෙකට ඉස්සර " ගව ඝාතකාගාරය " තිබුණු තැනලු. එහෙන්  නිදහස් කෙරෙන ගවයින්ව තන්තිරිමලේ ට යවනවා. එහෙ ඉන්න කිරි ගොවීන්ට උන්ව බෙදාදෙනවා. අවශ්‍යතාවයක් තියෙනවා නම් පස්සෙ කාලෙක උනත් අපි නිදහස් කරපු ගවයා ගැන හොයා බලන්න පුළුවන්. 


මීට වසර පහකට පෙර අපි නිදහස් කරපු පළමු සතා නම් දැන් මවක්. අපි දන්න කියන කෙනෙකුට තමයි දුන්නෙ හදාවඩා ගන්න. දෙවනි එක්කෙනත් දුන්නෙ කිරි ගොවියෙකුට. එයත් හොඳ සනීපෙන් ඉන්නවා. තුන් වෙනියා ගියේ තන්තිරිමලේ නේ. එයා නම් බලන්න යන්න බැරි උනා. මේ තමයි හතර වෙනියා. . 


ඔය ඉන්නෙ ගෙදරට ආවට පස්සෙ .


 

මෙයව බලාගන්න දෙන්න කෙනෙක්ව හොයනකොට අපේ වඩු බාස් උන්නැහැ කිව්ව එයාගෙ ගෝලයට දෙන්න කියලා. ඔය ඉන්නෙ ඒ කෙනා තමයි. එයාගෙ ගෙදරටත් ටිකක් දුර නිසා අපේ කලූට ආයෙත් ලොරියක යන්න උනා. හිතන්න ඇති මේ වතාවෙ නං මස් කඩේටම තමා කියලා.  



මේ බලන්න ගෙනියන්න හදනකොට අනේ මට නං බෑ කියලා බෙල්ල පොළවටම තියා ගත්තු හැටි

මම කලින් වතාවක මස් කඩේ ළඟ ඉන්නකොට දැක්කා මරන්න හදන්කොට ඉන්නෙත් මෙහෙම තමයි. බලන් හිටපු අපි කාටත් අනේ,,, කියලා කියවුනා. ඒත් ඉතින් මේ ගෙනියන්නෙ හොඳට බලා ගන්නනේ. මරන්න නෙමෙයිනේ.... 



මෙයාව ලොරියට පටව ගන්න සෑහෙන වෙහෙසක් ගන්න උනා. අර විදිහටම සෑහෙන වෙලා බෙල්ල පොළවෙ තියා ගෙනයි හිටියෙ.. 



එයා නං හොඳින් ඉඳියි. ඒත් අනිත් සත්තු. 

" මිස් සතෙක් නං ඉන්නවා, හැබැයි කළු පාටයි" ,නිදහස් කරන්න සතෙක් හොයන වෙලාවෙ උදව් කරපු කෙනා කිව්වා. 
" ඉතින් ඇයි? " 
" මිස් ,, සාමාන්‍යයෙන් නිදහස් කරන්න ගන්නෙ දුඹුරු පාට සත්තු" " කමක් නෑ... පාට මොක උනහම මොකෝ" මට නං හිතුනෙ එහෙම...

" මිස් මෙයා නොගත්තනං ඉස්සරහට එන උත්සව කාලෙ නිසා හෙට අනිද්දට අනිවාර්‍යයෙන් මෙයා කොක්කෙ!!! "    අපි සල්ලිත් ගෙවලා පිටත් වෙන්න හදනකොට කෙනෙක් කිව්වා....


 පුළුවන් කමක් තියෙනව නම් මහාචාර්‍ය නන්දසේන රත්නපාලයන් විසින් රචිත,  
" මේ ජීවිතයේ දීම පලදෙන කර්මය " පොත හොයගෙන කියවලා බලන්න!!!
.

Monday 13 December 2010

දේසේ හැටියට,,,,,

චූටි මහත්තයගෙ සීනි බෝතලේ කතාවට කමෙන්ට් එකක් දාලා තිබ්බා ඒ පලාතෙ වචන ගැන. මමත් ටික දවසක් ගුරුකම් කරානේ ඒ පැත්තෙ. ඉතිං ඒ වචනෙ අමුත්තක් දැනුනෙ නැහැ, මට නම්. හැබැයි ඒක මටත් ඇහිල තිබුණෙ චූටි මහත්තයාට ඇහිච්චි විදිහටම නෙව. වෙන්න පුළුවන්, මම වැරදි ඇති.!!!

සති දෙකේ ගුරු පුහුණුවකදි වරක් මම අසනීප වෙච්චි නිසා දවසක් යන්න බැරි උනා පාසලට. මා එක්ක පුහුණුවට ගිය අනිත් සහෝදර ගුරු සිසුවාගෙන් ළමයෙක් ඇවිත් ඇහුවලුනෙ, 

" සර් කෝ අර හින්නික්කිතර මිස් ?"   කියලා. 

මාව ඉතිං මේ ඊයෙ පෙරේදා මුහුණු පොතෙන් දැන් අඳුරගත්තු කට්ටිය නං කියයි මේ බොරු කියලා. අනේ ඉතින් මාත් ඒකාලෙ හින්නික්කිතරම තමයි. 


විද්‍යාපීඨයට ගිය අළුත ඔය වගේ විවිධාකාර වචන ඇහෙන්න ගත්තා. සමහර ඒවා තේරුම් ගියෙත් නැහැ එක පාරටම. මොකද ඒ වචන අපේ පලාතේ භාවිතා වෙන්නෙ ඊට වඩා වෙනස්ම අරුතක් දෙන්න නිසා. 

මට මේ අත් දැකීම තියෙන්නෙ කාලයක් දකුණු පලාතෙත්, පස්සෙ නැගෙනහිර පලාතෙත් අවුරුදු කිහිපයක් නේවාසිකව ජීවත් වෙන්න සිද්ධ වෙච්චි නිසයි. මේ දෙපලාතෙ ගොඩක් වචන භාවිතය එක වගේ. ඒක නම් වෙන්න ඇත්තෙ නැගෙනහිර පලාතෙ ගොඩක් ජීවත් වෙන්නෙ දකුණෙන් එහෙට සංක්‍රමණය වෙච්චි මිනිස්සු නිසා වෙන්න ඇති කියලයි මට නම් හිතෙන්නෙ....

 
ගුරු පුහුණුවට හිටිය කාලෙ ජංගම දුරකථන භාවිතය එහෙන් තහනම් කරලයි තිබුණෙ. ඇත්තටම අපි ගොඩක් කට්ටියට මේක හරි මානසික වධයක් උනා. මුළු විද්‍යාපීඨයටම එකම එක පොදු දුරකථනයක් තමයි තිබුණෙ.
විනාඩියක, දෙකක ඇමතුමක් ගන්නත් සමහර වෙලාවට පැය ගනන් පෝලිමක ඉන්න උනා. එතකොට ඉතිං නිවාඩු දවසම ඉවරයි. 

ඔහොම ඉන්නකොට දවසක් එක ළමයෙක් කිව්වා,

" කෝල් එකක් දෙන්නත් විදිහක් නෑනෙ, ඒ නිසා මම ලියමක් දෑවා කියලා" 

මට නම් හිතුනෙම කෝල් එකක් දෙන්න බැරිවෙච්චි තරහට ලියුමත් පුච්චලා දැම්මා කියලයි. එතන හිටිය වෙන කෙනෙක් තමයි මගේ ගැටළුව නිවැරදි කරේ... 


එහෙදි අමුතුවට ඇහිච්චි තව වචන කීපයක්ම තිබුණා. මම එහෙ හිටියෙ මීට අවුරුදු නවයකට විතර කලින් නිසා දැන් නම් හරියට මතකත් නැහැ. 

හැබැයි පහළවට (15 ) පාළහ කියන බවත්, යට කියන තේරුමට පල්ලෙ කියන බවත් නං හොඳටම මතකයි.

තව එකක් ,අපි මොකක් හරි ද්‍රව්‍ය ලැයිස්තුවක් කියනකොට ඒවා එකිනෙක සම්භන්ධ කරන්නෙ "යි" කියන අකුරෙන් උනාට ,දකුණු පලාතෙ ඒක භාවිතා වෙන්නෙත් වෙනස් විදිහටකට. දකුණු පලාතෙ  කිව්වට මාතර අහ විතරද කොහෙද.. 

නිදසුනක් විදිහට අපි කියනවනම් බිස්කට් පැකට් එකයි, කෙසෙල් ඇවරියයි , කේක් ගෙඩියයි කියලා, එහෙ කට්ටිය කියන්නෙ බිස්කට් පැකට් එකකි,කෙසෙල් ඇවරියකි කේක් ගෙඩියකි කියලයි... 



 සීමවාසී පුහුණුවෙ ඉන්න කාලෙ මා එක්ක එහෙ විද්‍යාව විශයයට ගිය චන්දි කිහිප දවසක් ළමයින්ට පාඩමකට ඉවතලන සබන් කොල වගයක් ගෙවල් වලින් ගේන්න කියලා තිබුණා. ඒත් කවුරුවක් ගෙනල්ලා නැහැ. 
අන්තිමට අධීක්ෂණයට සර් ආපු දවසකම චන්දිට මේ පාඩම කරන්න වෙලා. ළමයි පාඩමට සූදානම් නැති නිසා සර් ගෙන් චන්දිට බැනුම් කෝටියයි. 

මේ පණ්ඩිත ළමයි සර් ගියාට පස්සෙ නං චන්දි පස්සෙ කරකැවෙනවා 
" මිස් ඔහෙට සර් බැන්නයි? " කිය කියා.

එයා කතා නොකරන පාර එක ළමයෙක් මගෙන් ඇවිත් අහනවා ,

" මිස්, අර මක්කැයි විද්‍යා මිස් දොඩං නැත්තෙ?"

දොඩං නැත්තෙ අවාරෙට වෙන්න ඇති, මම කිව්ව, අනේ ඒ පොඩි එකාට ඒ හරුපෙත් තේරුනේ නැද්ද කොහෙද,,,,,,,, 

නිකම් ඉන්න බැරුවටයි මේව ලිව්වෙ. දකුණේ ඇත්තෝ අමනාප නොවෙත්වා..

Friday 3 December 2010

අනං මනං,,,,

ටොක්,,, ටොක්,, ටොක්,, ටොක්,,,,,,,, 

ඕක ඉතිං බයවෙන්න ඕනෙ සද්දෙකුත් නෙමෙයි නෙ. අම්මෝ ඒත් මට අමුත්තක් දැනුනා. ගෙදර කවුරුවත් නෑ. කෙල්ල නිදි. ඒ වෙලාවට තමයි නිදහසේ අන්තර්ජාලෙ ඉන්නෙ. 

අපේ අල්ලපු ගෙදර පාළුවට ගිහින් දැන් අවුරුදු ගනණාවක ඉඳන්. සීයයි, ආච්චියි මියගියාට පස්සෙ කාලයක් කුලියටත් දීල තිබ්බා. දැන් නං කවුරුවත්ම පදිංචි නෑ. බලන්නත් බයයි ඒ පැත්ත. කැලෑවටම ගිහින්. සද්දෙ එන්නෙ එහෙන් නෙ. ටිකකට කලින් කතා කරෙත් මළ ගෙදරක් ගැන. 

හොල්මන්ද? ඒත් මේ මහ දවල්? 
හොල්මන් වලට රෑ දවල් වෙනසක් නැතුව ඇති නේ? 

තිබ්බ ඔක්කෝම දහිරිය හිතටම අරන් බැලුව විපරමක් දාල, ම්හ්, නෑ පේන්න දෙයක්,සද්දෙ එහෙම්මමයි,,,,, අර කවුද කියන්නාවගෙ ඔන්න ඔහෙ ඕන එකක් කියල මිදුලටම බැහැලා විපරම් කරා. 
 
හයියෝ,වෙලා තියෙන දෙයක්. පිළිහුඬුරාලට කක්කුට්ටෙක් අහුවලා. හයිය නිසාද කොහෙද පරණ තරහක් පිරිමහන්න වගේ තියාගෙන ගහනවා අඹ අත්තට,,,,,,,,, 

දෙයියනේ මං බයවෙච්චි තරමක්,

Sunday 31 October 2010

ගැහැණියකගෙ ජීවිතේ,,,,,,,,,,,,

" අපරාදෙ නංගි  රස්සාවෙන් අයින් උනේ,  ගැහැණියකගෙ ජීවිතේ වටිනාකමක් නෑ රස්සාවක් නැත්නම්. ජීවිතේ කියන්නෙ මහත්තයාවත්, දරුවන් වත් නෙමෙයි. රස්සාව නැතිකරගන්න නම් එපා  ,,,,,,,,,,,"

කියවන කාට උනත් දැනෙනවා මේක බොහොම දරුණු කියමනක් කියලා.  ටික දවසකට ඉහතදී මට සිදු උනා අපේ අම්මා සමඟින් එකට සේවය කරපු ගුරුතුමියකගේ මළ ගමට සහභාගී වෙන්න. එහෙදි තමයි කෙනෙක් මට මෙය කිව්වෙ. කියපු තැනැත්තියත්  ගුරුවරියක්. ඇගේ ස්වාමිපුරුෂයා පරිපාලන සේවා නිළධාරියෙක්. මම දන්න විදිහට බොහොම හොඳින්  ජීවත්වන යුවලක්. ඇය මියගිය ඇගේ  නැන්දම්මාට සැළකුවේ තමන්ගේම අම්මාට වගේ. ඒත් ඇයි මෙහෙම කිව්වේ,,,,,,,,, මම මේ තවමත් කල්පනා කරන්නෙ ඒකට හේතුව තමයි.


.උසස් පෙළින් පස්සෙ අවුරුදු තුනක්  විද්‍යාපීඨයෙ ගත කරළා, ඊට පස්සෙ තවත් අවුරුදු තුනක් දුෂ්කර සේවා කරලා මේ වෙනකොට මගේ රැකියාව "ගුරු වෘත්තිය " බව සඳහන් වෙන්නෙ ජාතික හැඳුනම්පතෙත්, විදේශ ගමන් බලපත්‍රයෙත් විතරමයි.. ජීවිතේ හොඳම කාලෙ රැකියාව වෙනුවෙන් කැපකරලා, කොටින්ම පරිවාස කාළයකුත් අවසන් කරලා සේවය ස්ථිර කිරීමේ ලිපිය අතටම ලැබුණට පස්සෙත් රස්සාවට ආයුබෝවන් කියන "මම " වගේ "හරී" ලා තවත් අපමණ ඇති.

"ඔයාට පස්සෙ දුක් වෙන්න වෙයි",,,,,,,,,,     ඇත්තටම එහෙම වෙයිද?

රැකියාව ගැන නොහිතා ජීවිතේ ගැන හිතපු නිසා අද මම මවක් ගෘහණියක්.  මම එහෙම කිව්වේ මම හොඳින් දන්න තවත් කෙනෙක්,, " මොනවා උනත් රස්සාව නම් අත් හරින්නෙ නැහැ"  කියපු ,, අද දරු සම්පතක් ලබා ගැනීමට නොහැකි වීම  නිසා දුක් වෙන නිසා.

" රස්සාවක් නම් ඕනා වෙලාවක සොයා ගන්න පුළුවනි, ඒත් ඔයා ජීවිතේ ගැන හිතන්න" . මම මට තේරෙන හැටියට ඇයට කිව්වෙ එහෙමයි. පස් අවුරුදු දුශ්කර සේවා අවසානයේ ඇය දැනට නිවසාසන්නයේ පාසලක ගුරුතුමියක්. ඒත් ජීවිතේ හිස්තැනක්..

"ඔයා බඳින්න කළින් අයියව හොඳට දන්නවා, ඒත් මම බැන්ඳෙ යෝජනාවකින්, එයා දැන් මොනවා කිව්වත් මට කැමති වෙන්න ඇත්තේ මගෙ රස්සාව නිසා, ඒ නිසා මම නම් මේක අත හරින්නෙ නැහැ  " .  අවුරුදු කිහිපයක් ඒ දෙපළවම ඉතාම ළඟින් ආශ්‍රය කළ නිසා මම දන්නවා ඒ සොයුරා බොහොම ගුණ යහපත්, රැකියාව ගැන පමනක් නොහිතන කෙනෙක් වග.  දෙපාරක් හිතන්න දෙයක් නෑ මගේ මිතුරිය ඉන්නෙත් මට මුලින් අවවාද දුන් සොයුරියගෙ මතයෙ...

  ඇත්තටම මට දුක් වෙන්න වේවිද?.


මෙහෙම ඇහුවට මට හිතේ දෙගෙඩියාවක් නැහැ. ගත්තු තීරණය ගැන මේ මොහොත දක්වාම මම ඉන්නෙත් සතුටින්. මටත් වඩා උගත්,, මීටත් වඩා විශාල වැටුප් ගත්තු කාන්තාවො අනන්ත ඇති.




එහෙනම් ඇයි මෙහෙම කියන්නෙ? ,,,

Sunday 17 October 2010

සිතින් පතා ඉන්නම්,,,

රසිකා කාමරේ ඇඳ දිහා බැලුවෙ පුදුම සතුටකින්. දේශන ඔක්කොම හමාර වෙලා එනකොට පුදුම මහන්සියක්. ඒ මදිවට නිකන් ඉන්න බැරුවට හවස නෙට්බෝල් ගහන්නත් ගියා. ඒත් ඒ සතුට දිය වෙලා යන්න ගියේ එකම එක මොහොතයි. කාමරේ ළඟින් මතු උනේ පහළ නේවාසිකාගාරෙ නංගි කෙනෙක්.


"අක්කෙ වරුණි ලෙඩ වෙලා"

" ආ,,,,,,,,,,,, ඒ මොකද? "

" ෆෝන් බොක්ස් එක ළඟදි කලන්තෙ දාලා වැටිලා "

වරුණිටත් නිකන් ඉන්න බැරුවට ඉන්නෙම ෆෝන් බොක්ස් එක ළඟ. නොකා නොබී ඔතන වේලෙනකොට කලන්තෙ නොදා හිටියොත් තමයි පුදුම..

" හා,, හා,,,,,,,යමු බලන්න "

එක ගමේ කෙල්ලෙක් වෙච්චි කොට අසනීපයක් කිව්වම නොබලා කොහොමද, රසිකා ඉස්සර උනා.



" අක්ක දන්නවද වෙලා තියෙන දේ ? " පණිවිඩේ ගෙනාපු නංගි කේලමක් කියන්නයි හදන්නෙ

" නෑ මොකක්ක්ද වෙලා තියෙන්නෙ ? "
 
" වරුණි ගෙ බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා"


ආහ්,,,, රසිකට මතක් උනා පහුගිය ටිකේම යන එනකොට වරුණි කියෙව්වෙම මේ කොල්ලා ගැන වෙන්නැති කියලා.

" ඉතින් අමාරුයිලුද? "

" ඔව් ඉන්නෙ ඉන්ටෙන්සිව් කෙයාර් එකේ ලු"

අනේ දෙයියනේ,,,, කවුරු උනත් ජීවිතයක් නේ. රසිකා ඒ පිරිමි ළමයා ගැන වැඩි විස්තර දැනගෙන හිටියෙ නෑ.
ඒත් පහුගිය ටිකේම තමා එක්ක ඕනාවටත් වඩා මේ ගැන වරුණි කියෙව්වා නේද කියලා නම් මතක් උනා.රසිකට නම් හිතුනෙ ඉඳල ඉඳල යාළු වෙච්චි නිසා අගේ වැඩි ඇති කියලා.

කාමරේ කෙල්ලො ටික වට කරගෙන. වරුණි ඇඳේ අනිත් පැත්තට හැරිලා අඬනවා. රසිකා ළඟට ගියේ නැහැ. දුක තුනී වෙනකම් ඔහේ අඬපුවාවෙ.

" මොකක්ද දිලුනි උනේ ? "

" මෙයා ට දවස් ගානක් චින්තක කතා කරේ නැහැ ලු. ඒ නිසා බරිම තැන ගෙදරට කෝල් කළා අද,, එතකොට තමයි විස්තරේ දැනගෙන තියෙන්නෙ. චින්තකගෙ අම්මාලු ෆෝන් එකට ආන්ස්වර් කරේ. විස්තරේ කියලා ඉවර වෙලා මෙයාල හොඳටම බැනලත් එක්ක,,,එතකොටම තමයි මෙයා සිහිය නැතුව වැටුනෙ, අපි උස්සගෙන ආවෙ. කාමරේට ආවටත් පස්සෙ සිහිය ආවෙ."
 
 දිලුනිගෙ සද්දෙට වරුණිට රසිකා දිහා බැලුණා. පටන් ගත්තෙ නැතැයි ආයෙත් මුල ඉඳලා අඬන්න.

" හරි හරි ඔයා අඬන්නෙ නැතුව ඉන්නකො,, එහෙ විස්තර අපි කෝල් කරලා අහගන්නද? "

" අනේ ඒක විතරක් කරන්න එපා,,,,,,,,ආයෙත් මට බනී,,, එහෙ අම්මා හරිම සැරයි. ඔයලා කෝල් කරපුවහම ඒ මම කියලා හිතයි,,,,,,,,,,,, "

වරුණි හිටියෙ හරි කල්පනාවකින් නෙමෙයි කියලා කාටත් හිතුනා. කාමරේ ඉන්න යාළුවො බත් එක අනලා කවන්න තරම් කරුණාවන්ත උනා. ඒත් පහුවදාත් සුපුරුදු වෙලාවට ෆෝන් බොක්ස් එක ළඟට ගියා.


" අපි කතා කරලා විස්තර අහන්නද? " මේ වගේ වෙලාවට දිලුනිගෙ හිත නම් බටර් වගේ වෙනවා. ඒත් වරුණිගෙ හිත හයියයි.. කාටදෝ කතා කරලා චින්තකගේ විස්තර අහගෙන තිබුණා.  අනතුර වෙච්චි හැටි, චින්තකගෙ තත්ත්වය, අම්මා වරුණිට බනින හැටි ඒ යාළුවා ඔක්කොම වරුණිට කියලා තිබුණා.

මූණ බැලුවම දුකේ බෑ. වරුණි ඒ ටිකේම කන්න ඩයනින්ග් හෝල් ගියෙත් නෑ. කවුරු හරි කාමරේ කෙනෙක් බත් එක බෙදාගෙන ඇවිත් දෙනවා.
 
සතියකට විතර පස්සෙ රසිකව හොයාගෙන ආවෙ දිලුනි.
 " මට චුට්ටක් කතාකරන්න ඕනි "
රසිකා දිලුනිව ඇදගෙන ගිහින් බුදු මැදුරෙ පඩි පෙළ ළඟින් වාඩි උනා.
" ඉතින් කියහන්"
" මට නම් මේ විකාර බලන්න ඉන්න බෑ බං,,,,,,,,,"
" මොන විකාරද? "
" අරය අඬනවා මිසක් කන්නෙ බොන්නෙත් නෑ, කන්නෙ බොන්නෙ නෑ කිව්වට බත් ගෙනත් දුන්නම කනවා,"
ඒකට නම් රසිකට නිකන්ම හිනා ගියා,,,
" ඉතින් "
" මේ වැලපිල්ලෙ තේරුමක් තියෙන්න ඕනි නේ,,,මෙයාට හොස්පිටල් ගිහින් බලන්න පුළුවන් නේ, ඕනා කමක් තියේනම්, මෙයාට යන්න ඕන කමකුත් නැහැනේ." දිලුනි දිගටම කියාගෙන ගියා ,,,,,

"මේ සමහර හැසිරීම අපිට සැකයි බං,,,,,,,, ඔය චින්තකයි මෙයායි කරා කියන කම්පියුටර් කෝස් එක කරපු මෙයාගෙ යාළුවා තමයි ගිහානි කියන්නෙ,"
" ආ,,, ගිහානිව මම දන්නවා, මමත් ඔතන කාලයක් ඉගෙන ගත්තා ",,
 
" මෙයා නාන්න ගිය වෙලාවක මෙයාගෙ දින පොතක් පෙරළලා ගිහානි ගෙ ෆෝන් නම්බර් එක හොයා ගත්තා මම,,, අනේ රසිකා මම එහෙම කරේ මේ ප්‍රශ්නෙට විසඳුමක් ගේන්න මිසක් වෙන අදහසකින් නම් නෙමෙයි "
" හ්ම් හ්ම් ඉතින් " රසිකා හූමිටි තිබ්බා
" මම පස්සෙ ගිහානිට ෆෝන් කරලා චින්තකගෙ තත්ත්වය ගැන ඇහුවා,,
 එහෙම කියලා දිලුනි, රසිකගෙ ඇස් දෙක දිහා කෙලින්ම බැලුවා.

 " ඒ කොල්ලට මොන අමාරුවක් වත් නැහැලු බං,"
" ඒ කිව්වෙ,,,,,,"
" ඌ ඇක්සිඩන්ට් වෙලා නෑ, දෙයියන්නෙ පිහිටෙන් යහතින් ඉන්නවා "
" එතකොට කවුද වරුණිට බොරු කිව්වෙ, අම්මද? නැත්නම් මෙයා මඟ අරින්න චින්තක කරපු වැඩක්ද? අනේ මන්දා දිලුනි මේවා අහනකොට පිස්සු හැඩෙනවනෙ "
" හිටින් ඔක්කොම කියනකං ,,මඟ අරින්න එයා මෙයා එක්ක යෑළු වෙලා හිටියෙත් නැහැලු,,,,,,,,,,,"
" මො න වා,,,
" ඔව්, බං,, ඒ කොල්ල මෙයාට වැඩිය බාලයිලු, චින්තක වරුණිට කතාකරන්නෙත් අක්කා කියලාමලු. මෙයාගෙ මේ මනෝ විකාර. "
" එතකොට සිහිය නැතුව වැටුණෙ???? "

" ඔක්කොම බොරු කරළා තියෙන්නෙ,,, දන්නවනෙ අපේ කාමරේ අනිත් උං,,, උං, මේක දන්නවා නම් කවනවා නෙමෙයි ගහනවා අල්ලගෙන,,,,,,,,,,, මම හින්දම හොඳයි,,"
" ඒක නම් සහතික ඇත්ත,""
 " තව පුංචි වැඩයි කරන්න තියෙන්නෙ,, අනේ රසිකා ඒකත් කරලා බලමු "
" ඒ මොකක්ද ? "
" ගිහානි දුන්න චින්තකගේ ෆෝන් නම්බර් එක එනවද කතා කරන්න යන්න "
" බොක්ස් එකට දුවන්න බෑ,, මෙන්න මගේ ෆෝන් එකෙන් ඔයාම කතා කරන්න,,,,,"


මේ චින්තක ගේ කතාවයි,,,

" අනේ අක්කේ ,,රසිකා අක්කත්, දිලුනි අක්කත් ගැන මට වරුණි අක්කා කියලා තියෙනවා. මම මගේ අක්කෙක් වගේ හිතලා තමයි ගිහානි අක්කව, වරුණි අක්කව එක්ක ආශ්‍රෙ කරේ. ඒ ත් මේ ළඟදි ඉඳන් වරුණි අක්කා වෙන මොකක්ද අදහසක් හිතේ තියාගෙන මා එක්ක කතාවට එනවා, කොටින්ම මට පාඩමක් කරගන්නවත් වෙලාවක් නෑ, නිතරම කෝල් කරලා කරදර කරනවා,, බැරිම  තැන මේ ළඟදි දවසක් මම හොඳටම බැන්නා.එයා ආයෙත් නම් මට කරදර කරන එකක් නැහැ.."


මෙවන් වූ චරිත දහසකුත් අප අතර සිටී, අප කළ යුත්තේ ඔවුනට සිනහසීම නොව අනුකම්පා කිරීමයි. මානසික ගැටළුවකින් පෙළෙන අයෙකුට වෙදකම් මෙන්ම හෙදකම්ද ඇවැසිවේ. 
කිසිවෙකුට අපහාසයක් සිදු කිරීමට මෙය නොලීවෙමි,, මෙහි  චින්තකගේ තත්ත්වයට පත්වූ සොයුරෙක් කියූ කතාවක් නිසා මෙය ප්‍රබන්ධ කළෙමි,,,,,,,,,



.

Thursday 30 September 2010

අපේ කාලයේ රාහුල මාතාවක් කියූවක්,,,,,,,,,,

අවාරෙට මල් පිපුණ
සල් ගහක් යට වැතිර
නුඹ බවුන් වඩන්නෙද
ජීවිතයෙ දුක අතැර............

බෝ මළුවෙ සිලි සිලිය
සිහිල් මුත් මුදු සිතට
හැර යන්න සසර දුක
කවුද කිව්වේ නුඹට ....................

දුව පැන්න ඉපනැල්ල
සිනාසී අත වනයි
පන්සලේ පිං සුවඳ
පොඩි සිතට ආදරෙයි................

රැඳෙනවිට සිහිනයේ
 හැමතැනෙක නුඹ ඇතී
පුතු පිදූ  මේ පිනම
කල්පෙකට මට ඇතී............

බණ පොතේ නොම රැඳෙන
නෙත කඳුළු නැත රැඳී
නුඹත් රාහුල පුතෙකි
මට තවත් හිමි නැතී.............................................!!!



පිංතූරය සොයාදුන්  ප්‍රියන්ත ගල්ගේපිටිය ( මගේ මතක බ්ලොගය  ) සොයුරාට හද පිරි ප්‍රණාමය පුදමි,,,,,,,,,,,,,,,,,

Sunday 26 September 2010

මමත් චන්ඩියෙක් වීමි,,,,,,,,,

හා හා පුරා කියලා ඉස්කෝලෙකට කියලා ගිය අලුත් සිදුවූ සිදුවීමක් මේ. මේ කතාවට යටින් තියෙන්නේ  අපි ගොඩක් හිතන්න ඕනෙ පැත්තක්.
මගේ බ්ලොගයට ගොඩ වෙලා පුරුදු අය නම් දන්නවා ඇති මම teacher training  ගිය  ඉස්කෝලෙ. අන්න එහෙදි මේ උනෙ.

ඔන්න ඉතින් පාට සාරියක් ඇඳගෙන ඉස්කොලෙට ගියා උදේ පාන්දරම වැඩ භාර ගන්න. වැඩ කිව්වට training හොඳේ. විදුහල්පතිතුමාගේ අතට පත්වීමේ ලිපිය දුන්නා විතරයි උන්නැහේ ගේ මුහුණ වැහුන කළුම කළු වළාකුළකින්.  ඒ මොකෝ දෙයියනේ. මට නම් හිතා ගන්නවත් බැරි උනා..

"ආ ඔහේද අලුත් ගණන් මිස්"  ( ඔහේ කිව්වෙ නම් තරහට වෙන්න බෑ, ඒ දකුණු පළාතෙ කතා විලාශය )
" ඔව් සර්"
"මට විද්‍යාපීඨෙන්  මේ පාර ඉල්ලුවෙ පිරිමි ගුරුවරු,,, අපේ ඉස්කෝලෙට පිරිමි ගුරුවරු මදි,,, ආ  කමක් නෑ කමක් නෑ විද්‍යාවට සර් කෙනෙක් එවලා ඇති".

හප්පොච්චියේ,, විද්‍යාවට දාලා තියෙන්නෙ චන්දිව  නේ.  ඒ මදිවට චන්දි තවම ඇවිල්ලත් නැහැ. පිරිමි දෙන්නෙක් ඉල්ලපු ඉස්කෝලෙට ගැහැණු දෙන්නෙක් එව්වම ඉතින් හිතා ගන්න පුළුවන්නේ. ඉතින් කොහොමද විදුහල්පතිතුමාගේ උදව් නැතුව අපි අවුරුද්දක් මෙහෙ රාජකාරි කරන්නෙ. අනික එහෙ ළමයි ටිකක් ආංබාං කරන්න අමාරුයි කියලා එහෙ ගැන දන්න කිහිප දෙනෙක්මත් කිව්වා. කාල වරෙන්කො. වෙන කොහෙටද දාපු එකක් අවලංගු කරගෙන මම මෙහෙට ආවෙත්.

ටිකකින් මගේ හිතට යාන්තම් සහනයක් අරන් චන්දි ආවා. ටිකක් විතර කළු උනාට සුදු දත් ටික පෙන්නගෙන හිනාවේගන , චන්දි එයාගෙ පත්වීමේ ලියුමත් සර් අතට දුන්නා. වැඩේ දන්න හින්ද මට නම් ඉබේටම බිම බැලුන.

"ආ,,, විද්‍යාවටත් මිස් කෙනෙක්ද? මේ වැඩේ කරන්න බැහැනේ. ඉල්ලන ගුරුවරු දෙන්න බැරිනම් ලබන පාර මෙහෙට කවුරුවත් එවන්න එපා කියනව මම",

ඔහොම තමයි අපිව එහෙන් පිළිගත්තෙ. ටික වෙලාවකින් එතනට ආපු එහෙ ගණිත ගුරුවරයා - ජයසිරි සර් හිනාවෙලා අපිත් එක්ක කතා කරා. එතකම් මට නම් හිතුනෙම විද්‍යාපීඨයට ගිහින් කියන්න . ජයසිරි සර්ට නම් හිනා. බලනකොට අපේ පත්වීම් වල පාසලට එන කොපියෙ අපේ නම් තියෙන්නෙ හ.********  සහ  ච.******** කියලා. ලියුම් ටයිප් කරපු ක්ලාක් නෝනාගේ හොඳකම නිසා මයා/මිය කියන ඒක් දාලත් නැහැ. ඉතින් විදුහල්පතිතුමා හිතලා මේ ගමන නම් තමන්ගේ ඉල්ලීමට සළකළා පිරිමි ගුරුවරු එව්වා කියලා. එයාගෙ බලාපොරොත්තු කඩවීමෙන් හිතට ආපු ආවේගෙ තමයි ඒ.

සාමාන්‍යයෙන් පාසලේ ඉන්න විශය භාර ගුරුතුමා/තුමීගේ අධීක්ශණය යටතෙ අපි ඉන්න ඕනෙ. ඇත්තටම් එදා ඒ මොහොතෙ ඉඳන් ජයසිරි සර් ගෙනුත් කළ්‍යානි මිස් ගෙනුත් අපිට ලැබුණු සහයෝගය නම් බොහොම වටිනවා. ඇත්තටම මම ඔවුන්ට ණය ගැතියි. ඒ උපදෙස්, සහයෝගය රටක් වටිනවා.

ඔන්න ඉතින් උගන්නන කියලා පංතිවලට ගියා කියමුකො. අර එහෙ ගැන දන්න කට්ටිය කියලා තියෙන්නෙ ඇත්තම ඇත්තනේ. අපිට ලැබුනෙ 7, 8 පංති. විශය භාර ගුරුවරු නිවාඩු ගිය දවසට මුළු පංති ඔක්කොම අපිට. පොඩියි කියලා නැහැ. කියන දේ අහන්නෙම නැති එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඉන්නවාමයි.

" ටිකක් සැරට ඉන්න"

 ජයසිරි සර් ගෙන්, කළ්‍යානි මිස් ගෙන් ලැබුණු පළමු උපදේශය. සැරට හිටියට වැඩක් උනේ නැහැ. ඒ ළමයි දන්නවා අපි එහෙ ඉන්නෙ ඒ අවුරුද්ද විතරයි කියලා.

" පාඩම් බලන්න ලොකු සර්ලා ආපුවෙලාවට අපි දැඟළුවොත් මිස්ලාට ළකුණු නැහැ.."

එක ළමයෙක් එහෙමත් කිව්වා. ඒ කියන්නේ මිස්ලා ඉන්න ඕනේ ළමයි කියන හැටියට. හපොයි දෙයියනේ. මේ මොකක්ද මේ අපිට උනේ, එහෙන් ප්‍රින්සිපල් සර්. එයා නම් තවම තරහයි කලිසම් අඳින කට්ටියව නේව්ව එකට. ඔක්කොටම හපන් 8 පංතිය. උගන්නලා ඉවර වෙනකොට මට නම් හති කෑ ගහලම.

යාන්තම් සති දෙකක් ගෙවා ගත්තා . ඒ සිකුරාදා දවසක්.ගිය සතියෙත් ඉස්කෝලෙ ඇරිලම ගෙදර යන්න ගිහින්  රෑ උනා. ඉස්කෝලෙ ඇරිච්චි ගමන් ගෙදර යන්න හිතාගෙන කද මලුත් බැඳගෙනම තමයි ඉස්කෝලෙට එදා ගියෙ. ටිකාක් විතර කලින් යන්න තිබුණා නම් හොඳයි. 2ට එහෙන් ආවොත් ගාල්ල ට එන්න 3 විතර වෙනවා. ගෙදර එන්න තවත් පැය 4ක් විතර යනවා. ඒත් ඉතින් ප්‍රින්සිපල් සර් ගෙන් අහන්නෙ කොහොමද? ආවට පස්සෙ තවම අපේ මුහුණ බලලා කතා කරේවත් නැහැනෙ...

අපි දෙන්නා සර් ගෙන් අහන්න විදිහක් නැතුව ඔෆිස් එකට වෙලා බොරුවට අත්සන් පොත පෙරළ පෙරළා හිටිය. සර්ට වැඩේ දැනිලද මන්දා සර් බැස්සා මිදුලට. ගියේ විනාඩි දෙකයි. 8 පන්තියේ කොලුවෙක් දුවගෙන ආවෙ නැතැයි ඔෆිස් එක ඇතුලටම.
.
" අනේ සර් මාව බේර ගන්න,,, .........ගේ අම්මා මට අනින්න පිහියක් අරන් එනවා"

මොකක්ද වෙන්නෙ කියලා හිතා ගන්න වත් වෙලාවක් තිබුණෙ නැහැ. පාර දිහා බලනකොට  සාය හැට්ටයක් ඇඳ ගත්තු, පන් මල්ලක් අතට ගත්තු තැනැත්තියක් මිදුලෙ..

විදුහල්පතිතුමා ළඟ නතර වෙච්චි ඇය මහා සද්දෙන් බනින්න ගත්තා. මල්ලෙන් එළියට ගත්තු ඉරිච්චි කමිසයකුත් පෙන්නුවා. මට දැන් ඇගේ වචන අමතකයි. ඒත් ඇගේ දෝශාරෝපණය විදුහල්පතිතුමාට. අර හැංගිච්චි කොලුවා ඇගේ පුතාට හැමදාමත් කරදර කරනවලු, ඇඳුම් ඉරනවලු. ගොඩාක් වෙලාවට මේ රණ්ඩු වෙන්නෙ පාසල් වේලාවෙන් පිටතදීලු.

 එක මොහොතකින් මුළු පාසලේම ළමයි එතන. ප්‍රින්සිපල් සර් ට කට අරින්නවත් ඉඩක් දෙන්නෙ නැහැ අර අම්මා. ඒ වෙලාවෙ පාසලය ඇවිත් හිටියෙ එක් ගුරුතුමියක් සහ ගුරුතුමෙක් විතරයි. එයාලත් ළමයිගෙ පිරිසිඳු කිරීම බලන්න ගිහින් හිටියෙ.  සද්දෙ වැඩිම නිසා අපි දෙන්න දොරකඩට ගියා. අර ඇවිත් හිටපු ගුරු මණ්ඩලේ දෙපළ පන්ති කාමරයක් අස්සෙන් හොරෙන් බලන් ඉන්නවා අපි හොඳින්ම දැක්කා. ඒ දෙන්නටම රැවුලයි, කැඳයි දෙකම ඕනා ඇති. නමුත් විදුහල්පතිතුමාට බැහැ අර අම්මාගේ කට නවත්තන්න. ඒ අම්ම කියන්වා ළමයි බලා ගන්න බැරි නම් අස්වෙලා යන්නලු..

තවත් බලන් ඉන්නෙ කොහොමද, අපි දෙන්නා ඉස්සරහට ගියේ ඉබේටම. එදා ගෙදර යන ගමන් නිසා මගේ ළඟ ජංගම දුකත් තිබුනා. ඒ කාලෙ ඒ හරියට සිග්නල්  තියා එස්.ආර් වත් නැහැ. ගත්තා ජංගම දුකත් අතට, කිව්වා මේ දැන්නම් පොලීසියට කතා කරනවා කියලා, පාසලට ඇවිත් විදුහල්පතිතුමාගේ රාජකාරියට බාධා කරනවා කියලා. ඒ වෙලාවෙ කොහෙන් කටට ඒ තරම් සද්දයක් ආවද මන්දා අපි දෙන්නත් කතා කරා අර අම්මාගේ සද්දෙට නොදෙවැනි වෙන්න. ඒ ගමන් අපි හඬ බාල  නොකරම තේරුම් කරා එයා කරපු දේ තියෙන බරපතලකම.

ඒ අම්මා එදා පාසලට ඇවිත් තියෙන්නෙ වත්තක කුලී වැඩට යන ගමන්. ඒ නිසා පිහියක් තියෙන්න ඇති මල්ලේ. තමන්ගෙ පුතාට හැමදාමත් ගුටිකන්න වෙන එක නවත්තන්න පිහිය පෙන්නලා බය කරන්න ඇති.

ගත උනේ විනාඩියයි, අර චන්ඩි අම්මා අඬන්න පටන් ගත්තෙ නැතැයි. පොලීසි ගෙනියයි කියලා බය වෙලා. මෙච්චර කල් අපිට පාට් දාපු කොල්ලො, කුරුට්ටො කටවල් ඇරගෙන. ඔන්න එතකොට දුවගෙන ආපි අර හැංගිච්චි දෙපොළත්. දැන් ඉතින් ඕන විදිහකට නඩුව බේරා ගන්න කියලා අපි දෙන්න පැත්තකට උනා.

එදා නියමිත වෙලාවට පාසල ආරම්භ කරන්න උනෙත් නැහැ මගෙ හිතේ. ටිකකින් අර අම්මා අපි දෙන්න ළඟටත් ඇවිත් සමාව ගත්තා. අපිත් ඉතින් මහ පන්ඩිතයො වගේ අවවාද, අනුශාශනා කලා ආයෙත් මේ වගේ වැඩ කරන්න එපා කියලා.

ඕන්න  එදායින් පස්සෙ අපිත් එක්ක හැමෝම යාළුයි..අවුරුද්දක් පුරා කිසිම කරදරයක් කළේ නැහැ ළමයි. හොඳ පුතාලා කියන්නේ මේ ගොල්ලො අපිව අධීක්ෂණය කරන්න එන දවසට වෙනදාටත් වැඩියෙන් හොඳට හිටියා..විදුහල්පතිතුමා එදාම එයාගෙ තරහ මරහා අමතක කළා.


ප/ලි
 
විදුහල්පතිතුමා එදා උදේම අපිට කිව්වනෙ " ඔහේලට ගෙදර යන්න රෑ වෙන නිසා 12.30 ට ගියාට කමක් නැහැ කියලා".

Friday 24 September 2010

............................!!!!!

හිරු ඇවිත්
ලොව දකින්නට පෙරාතුව
පහන්තරුවක් විලස
හීනෙන් යළි ඇවිත් තනිවෙන්න,,,,,,,,,,


කළු අඳුර ඉරා
ප්‍රභාතය විත්
මහපොළව සිඹින්නට පෙරාතුව
පිණි බිඳක් ලෙස සමු ගන්න,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


රෑනින් රෑන් යන
සමනළුන් විලසම
සියොතුන් සමඟ විත්
උන් ගයන මියුරු ගී
යළි යළිත් තෙපළන්න,,,,,,,,,,,,,,


මාවතේ රළු බොරළු මිස
විල්ලුද පළස් කොයිබද
ඈත අන්නන්තේ
පෙනී නොපෙනී
හිනැහෙනා ඉසව්වේ
මන්දාකිණිය වී
යළි එකම රාත්‍රියක
මසිත් අහසට පායන්න,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


හඬන්නට නොව සිනාවෙන්නට
පායුග   නැගිනු කරගැට මතින්
ලය පිපුණු දහදිය මල් මතින්
ඔබ දුටුව සවිමත් ලෝකයේ
යදම් දෑතම
මවෙත දිගුකරලන්න,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Monday 20 September 2010

යළි ඇරඹුම

නිල් තණ පළස මත
මුදු පිණි බිඳිති විසිරුණ
මේ පිණිපළස මත
යළදු ඉපදුනි මගේ කව් සිත,,,,,,,,,,,


සියොතුන් සරණ විට
කොඳ මල් පිපෙන විට
ගංදෑල ඉවුර ඉම
පිපී සැණසුන
මුදු මෙලෙක් හිත,,,,,,,,,,,,,,, 


මුදු සුවඳ හමන විට
පාවී ඇවිත් ඉහිරුණ
හිත පතුල කොනිත්තන
මල් මතකයකි  නොමැකෙන,,,,,,,,,,,,


යළි  යා නොහැකි ඉම
තරුවක් වී සිනාසෙන
හීනෙන් හිත ගෑව
සුදු සඳුන් සුවඳමය,,,,,,,,,,,,,



ඉහිරි ගිය මුතු පොටෙහි
යළි ගෙතුම් ඇරඹුවෙමි
මගේ සිත් කොදෙව්වෙහි
රජ මැදුර සදන්නෙමි,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Sunday 19 September 2010

ඔබ

ඔබ

සමුගෙන ගිහින් නොව........

බොහේ දුර සිට
ඉකි බිඳින දුක් සුසුම
මගේ බව    දැනෙනවා  නම්  ඔබට

ඔබ
සමුගෙන ගිහින් නොව...........,
 
 
හැමදාම හැන්දෑවට

වී කුරුළු රෑන් විත්
රටා අඳිනා තුරා අහසේ
මඟ බලා හිටියාට
අද, හෙට නො එන බව
නොදැනෙනා තුරු සිතට

ඔබ
සමුගෙන ගිහින් නොව............................,,,,
 
 
ඈත සිට හමා එන

සිහිනයක  තැවරුණු  සුවඳ
යළි, යළිත් දැනෙන තුරු

ඔබ
සමුගෙන ගිහින් නොව......................,,,,


ගෙවා ආ මඟ
සවියක් වූවාම නම් සිතට
අත ළඟින් නැති නමුදු
ජීවිතේ තනිකමට
හැමදාම තනි රකින
එකම එක පද වැල නුඹමය.............,,,,


ඉතින් නුඹ මගෙන් සමුගන්නෙද කොහොම,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Wednesday 1 September 2010

රසවතී ..

මේකත් සිබිල් වෙත්තසිංහ මහත්මියගේ රසවතී පොතෙන්  !!!!!


" ගිමාරාගේ බෙල්ල උළුක්කු වෙලා, උදේ ඉඳලා දකුණ බලාගෙන විතරයි ඉන්නෙ"  පාන්දරම දූ කිව්වා.
" ගිමාරා, අනේ ගිමරා මේ පිඟාන හෝදලා ගේන්න,,,,,"  ගිමාරා දකුණ බලාගෙන හිටියෙ. දූ හිටියෙ වම් පැත්තෙ.
" මේ බලන්නකො ගිමාරා මේ,,මේ,,මේ,,මේ,,,පැත්ත. මොකද මේ ගිමාරා බලන්නේ නැත්තේ?" අම්මේ......

මමත් එතනට දුවගෙන ගියා. ගිමාරා දකුණ බලාගෙන. දූ පිඟාන අතේ තියාගෙන වම් පැත්තේ. මම යන සද්දෙට ගිමාරා දකුණට රවුමක් කරකැවිලා දූගේ පැත්තට හැරුණා.
 "මොකෝ මේ රවුමට කර කැවෙන්නේ?  "  මම ඇහුවා. ගිමාර මං පැත්තට රවුමක් කර කැවුනා.

" මේ මොන පුදුමයක්ද ගිමාරා  ?  "
" ඊයේමෙහෙ ආවානේද නෝනාගේ  නෑනා නෝනා?  "
"ඕ ...ඉතින්  ? මොකෝ නෑනා නෝනා ගැන කියන්න තියෙන්නේ?  "
" නෝනා දන්නෙ නෑ වෙච්චි හරිය ඊයේ  "'
" මොකක්ද හැබෑට මොකක්ද?  "  මම ඇහුවා"

" නෝනෝ,, ඊයේ  නෝනාගේ  නෑනා නෝනා කුස්සියට ඇවිත් පුටුව උඩ වාඩි වෙලා,  ඇස් බැමි ගලවන්න ගත්තා....මොකක්දෝ පුංචි උල් අඬු පුංචකින්...ම් ම්,,,,ම්,,මගේ අම්මේ බයේ බෑ. මම ඒ වෙලාවේ පොල් ගානවා. පොල් ගගා මම ඒ පැත්ත බලාගෙනම හිටියා, නෑනා නෝනා කියනකල්ම " මොකද අනේඔය කට්ට ගාන්නේ කියලා?..."ඇයි අර හින්නක් විතරකණ්නාඩිය වම් අතේ. උල් අඬු පුංච දකුණු අතේ.. බැරි වෙලා හරි  අර රත්තරන් ඇහැක එහෙම ඇනුනා නම්,  අම්මේ............".

"එහෙම ඉඳගෙන මගෙන් තේ එකක් ඉල්ලුවා. තේ වලට වතුර උණු කළෙත් , ඒ පැත්ත බලාගෙනමයි.  තේ එක හදලා දුන්නා. තේ එක කටට ගත්තු   නෑනා නෝනා ඔක්කාරේ කරා, බලනකොට තේකට දාලා තිබුණේ ලුණු කුඩු."

"  ආයෙත් ඇස් බැමි උදුරන්න ගත්තා. මම එළවළු මාලු ඒදනවා. මොනවා කරත් නෝනාගේ ඇහැ බේරා ගන්නා ආසාවෙනුයි හැම වැඩේම කරේ. නෝනා ගෙදර එනකම් මගේ ඇඟේ ලේ නෑ. මම උයලා බෑවෙත් ඒ අහ බලාගෙනමයි. එක සැරයක් මාළු මිරිස් වලට තුනපහ වෙනුවට දාලා තිබුනේ කෝපි කුඩු. අනේ නෝනෝ තරහා ගන්න එපා, මම වළඳ පිටින්ම වීසි කරා.අල හොද්දට වක්කළ මිටි කිරි වැටුනේ ලිපට".

"ඇස් බැමි ගලවලා ඉවර වෙනකොට හැන්දෑ වෙලානේ නෝනා ආවෙ. මගේ බෙල්ල ඒ වෙනකොටත් වමට හරවන්න බෑ. කොහොම හරි රෑ නිදා ගත්තා... මෙන්න එළි වෙලා..... දැන් ඉතින් මට සදහටම දකුණ බලාගෙන තමයි ඉන්න වෙන්නෙ,,,, "     කියාගෙන ගිමාරා අඬන්න ගත්තා....." කොට්ටෙ අව්වට දාන්න ගිමාරා   !  කියාගෙන මම ගියා.
" කොට්ටෙ අව්වට දාල වැඩක් නෑ. අව්වට දානවා නම් දාන්න ඕනැ නෑනා නෝනාව.." ගිමාරා කිව්වා.

"  හා  හා    . කෑගහන්න එපා. නෑනා නෝනාට ඇහෙයි. එයා තාම ගෙයි නිදි "  ...........දූ කියනවා ඇහුණා.


දූ කන්තෝරු ගියා. මමත්  ගමනක් ගියා. දවල් වෙලා මම ගෙදර එන වෙලාවේ නෑනා නෝන මිදුල මැද වාඩි වෙලා. ඔලුවේ ලේන්සුවක් ගැට ගහලා.

" මේ මොකද මේ  ?"  මම ඇහුවා...." පැය හයක් අව්වේ හිටියොත් හනික වයසට යන්නෙ නැහැලු. ඒක කෙමක් ලු.   "

" කවුද කිව්වේ?   " මම ඇහුවා.

  ගිමාරා "  නෑනා නෝනා කිව්වා...........

Monday 23 August 2010

රසවතී ( 01 )

මගේ පොත් එකතුවෙ තියෙන පොත් වලින් ටිකක් විතර මගේ අතේ වැඩිපුර ගැවසෙන පොතක් තියෙනවා. ඒ තමයි සිබිල් වෙත්තසිංහ මහත්මියගේ, රසවතී  පොත. අපේ සමාජයේ තියෙන සියුම් තැන්  බොහොම අපූරුවට හාස්‍ය රසයෙන් ඉස්මතු කරලා පෙන්නනවා. මට නම් කොච්චර කියෙව්වත් එපා වෙන්නෙ නැහැ..

නිකන් ඉන්නවට මට හිතුනා අද එක කතාවක් පොස්ට් කරන්න. මේ තියෙන්නෙ එතුමියගෙ වචන වලින් ම තමයි.

        හරි වැඩක් නේ මට වුණේ.බස් පඩියෙන් බිමට වැටුණා. කවදාවත් වුණේ නැති වැඩක්. ගෙදර ළඟම නිසා හොඳට ගියා. වේදනාවක් ටිකක දැනුණා. ඒත් ගණන් නොගෙන ගෙදර ආවා ඇවිත් වැටුනා පුටුව උඩ. එළෝළු මල්ල බිම.


"මොකෝ නෝනො?" කියාගෙන ගිමාරා ඇවිත් ඇහුවා.
" වැටුණා මං බස් පඩියෙං බිමට"  මම කිව්වා. ගිමාරා වේලක් බස් කාරයින්ට දොස් තිබ්බා, ඊට පසුවයි මගේ කකුල ගැන බැලුවෙ. කකුල ඉදිමිලා.
 "මං දන්නවා ඕකට හොඳ බේතක්" කියාගෙන ගිමාරා වැටෙන් පැනලා දිව්වා. එදා අපේ නැන්දම්මා ඇවිල්ලා. නැන්දම්මා කුස්සියේ උයනවා ආසාවට.
"මං දුවේ කුරිඤ්ඤං කොළ ගෙනාවා මලවන්න. පුතා ආසයිනේ කොළ ජාති මැල්ලුං කන්න"  නැන්දම්මා කුස්සියෙන් එළියට එබිලා කිව්වා.


"අම්මා අද ආ එකත් හොඳයි" මම කිව්වා. 
"මේ මගේ කකුලත් උළුක්කු වෙලානේ"
" ඒක නේන්නං මේ හිතක් පපුවක් නැති බස් කාරයෝ නිසා කොපමණ වද හිංසා විඳින්න වෙලාද" නැන්දම්මා කිව්වා.
 ගිමාරා ආවා. තණ කොළ පොට්ටනියක් අරගෙන . ටිකකට පසුව ගිමාරා වංගෙඩිය කොටනවා ඇහුණා.  "බේත හැදුවා නෝනෝ ටිකක් නිවෙන්න ඕන. එතකං තේ ටිකක් බොමු."  ගිමාරා කිව්වා. 
"අනේ ගිමාරෝ මට අඩිය බිම තියන්න බෑ. මොකෝ කරන්නේ?"  ගිමාරා මාව වාරු කරගෙන ගෙට ගියා. මං ඇඳට වැටුණා.

ටික ටික කකුලේ වේදනාව වැඩි වුණා ඉවසන්න බැරි තරම්. ගිමාරා බේත් මැල්ලුම ගෙනත් කකුලෙ තිබ්බා. බුලත් කොළේකින් වැහුවා. හොඳට එතුවා. මම ඉතිං භාවනා කළා. නින්ද ගියා.


  රෑ කෑම වෙලාවෙ මට ඇහැ ඇරුණා. කෑම කාමරේ මහා ගෝට්ටියයි. නැන්දම්මගෙ කට හඬයි තදින් ඇහුණේ.
" මොකෝ මං මීට කලිං මැල්ලුං හදලා නැතෙයි? අද ඉගෙන ගන්න හැදුවයි? "
 ඒ කියන අතරේ ගෙදර උදවිය  උගුර කාරනවා  පාදනවා  ඇහුණා.
 " මොනවද මේකට දැම්මේ?,
දූ අහනවා  ඇහුණා.
" දැං කාලෙ කෙල්ලෝ දන්නවාද වැඩ. මොකෝ පොඩි දුවේ මට වඩා හොඳට මැල්ලුං හදන්න දන්නවයි ඔහොම කියන්නේ?
"නෑ අත්තම්මෙ......මම නං මෙහෙම මැල්ලුමක් කවදාවත් කාලා නෑ.
ඒ එක්කම ඇහුණා ගලක හැපුණු පිඟන් සද්දයක්. අපේ එක්කෙනා මැල්ලුං පීරිසිය මිදුලට වීසි කරලා.


රෑ නිදා ගන්න ගිහිල්ලා මට  ඇහුණා ගිමාරා රහසෙන් අහනවා නැන්දම්මා ගෙන් 
 " ඈ ලොකු හාමිනේ බැලතණ වහද?"
 "අමුකහ වහද? "
" තලතෙල් නං වහ නෙවෙයි නේද?"

 "මොකෝ යෝදියේ උඹ ඔහොම අහන්නේ  ? කියාපං.  නැන්දම්මා සැර වුණා.
 " හෙමිං කතා කරා නං ලොකු හාමිනේ..." ගිමාරා ආයෙත් රහසෙන් කියනවා ඇහුණා.
 " මොකෝ හෙමින් කියන්නේ කාටෙයි බය . කියාපං"    නැන්දම්මා කෑ ගැහුවා.
  " හාමිනේ,,,     ගිමාරා ආයෙත් ආයෙත් කෙඳිරුවා  
" හාමිනේ මං,,,  
" මොනවද ගෑනියේ ගිල ගිල ඉන්නෙ නැතුව කියාපං  " නැන්දම්මා ගෙරෙව්වා. ගිමාරා රහසෙං ආයෙත් කිව්වා,,


 " මට බැරිවෙලා කුරිඤ්ඤං මල්ලුම නෝනාගේ කකුලේ බැන්දා"


" මොනවා!!!! හත් දෙයියනේ මේසෙට තිබ්බේ බැලතණ මැල්ලුමද? "  
නැන්දම්මා ගොර නාද කළා. 
රාත්‍රිය දෙබෑ කරමින් ගිමාරා කෑ ගහලා අඬා ගත්තා.
 දූයි අපේ එකෙනයි නැගිටගෙන ගිහිල්ලා මල ඉඳලා දිව මැද මැද කට සේදුවා.".

Thursday 12 August 2010

දැරියකගේ දිනපොත

"1994 පෙබරවාරි 26 සෙනසුරාදා

 ස්ලැටා ෆිලිපොවික් බොස්නියානු දැරියක්. වයස 13යි.යුද්ධයේ ලේ සුවඳ පිරුණු බොස්නියානු අගනුවර  සරයේවෝ හි ජීවත් වුණු ඈ 1991 සිට දිනපොතක සටහන් තැබුවා. 
දෙවෙනි ලෝක යුද සමයේ නාසි හමුදාවෙන් වසන්ව සිටිමින් ඈන් ෆ්‍රෑන්ක් දැරිය ලියූ සුප්‍රකට දිනපොත මෙන්ම පිවිතුරු , නැවුම් උණුසුම් ළමා හැඟීමෙන් යුද්ධයේ අත්දැකීම් සටහන් වුණු  ස්ලැටාගේ දිනපොත මේ සතියේ ඉංග්‍රීසි බසින් අමරිකාවේදී පළවීමට නියමිතයි.

 " ඔන්න මම තීරණයක් ගත්තා  " මිමී " හොඳයි. මම ඔයාට මිමී කියලා  නම දානවා,
 එහෙනම් හරි     අපි පටන් ගනිමු .
 දයාබර මිමී, "
ස්ලැටා දිනපොත අමතන්නේ දයාවෙන්.   දිනපොතකට එච්චර සමීප වෙන්න පුළුවන බව දන්නෙ කලක් දිනපොතක් ලියූ කෙනෙකුම පමණයි."

මම මේ සටහන් මුලින් දැක්කෙ මම 7 හෝ 8 ශ්‍රේණියක ඉගෙන ගන්නා කාලෙ. විදුසර පත්තරෙන්, "අසඩක් ගේ දිනපොත " කියන තීරු ලිපියෙන්,, ඒකාලෙ නම් කවුරුත් වගේ ආසාවෙන් කියවපු තීරු ලිපියක්. ඔය තීරු ලිපිය ලිව්වෙ අසෝක ඩයස්  මහතා. පසු කලෙක තෝරාගත් සටහන් කිහිපයක් පමණක් ඇතුලත් කරලා එය "අසඩක්ගේ දිනපොත" නමින්ම පොතක් හැටියටත් පළවුනා  1995 මාර්තු මාසෙ. මම දන්න විදිහට 1990 ජනවාරි ඉඳලා 1995 ජනවාරි වෙනකම් අවුරුදු 5ක් ඔහු මේ තීරු ලිපිය ලිව්වා. ඒකාල ඉඳලා මට හරි ආසා හිතුනා මේ පොත් දෙක කියවන්න, ඒත් අවාසනාවට එකක් වත් ලැබුණෙ නැහැ.

මේ පොත් වල සිංහල පරිවර්තන තියෙනවා කියලා කවුරු හරි දන්නවාද? 

සති දෙක තුනකට උඩදි පොත් සාප්පුවකදි එක පොතක් මට හම්බ උනා.අවුරුදු පහළොවකට පස්සෙ,  අර කාවද දැක්කා වගේ තමයි සතුට. මට හම්බ උනේ ඔය කියපු පොත් දෙකින් මුලින් ලියවෙච්චි එක.
.




Anne Frank's    THE   DIARY  OF  A  YOUNG GIRL..
..






මේ පොත එක්ක බැලුවම හිතෙනවා අනිත් පොත ලියලා තියෙන්නෙ මුල් පොතේ ආභාෂය අරන් කියලා.

ඈන් ෆ්‍රෑන්ක්( Anne Frank ) එයගෙ දිනපොත ලියන්නෙ 1942, දෙවෙනි ලෝක යුද්ධ සමයෙ. ඒත් අනිත් දැරිය දිනපොතේ සටහන් ලියන්නෙ 1991 ඉඳන්.  කතා දෙකක් නැහැ සැලිටා කියවල  තියෙන්න ඇති ඈන්  ලියපු පොත. ඒ ඉතින් මේ දෙන්නම විඳලා තියෙන්නෙ දරුණු අත්දැකීමක්.

ඈන්  කියන්නෙ යුදෙව් පවුලක දැරියක්. ඒ නිසාම විවිධ තාඩන පීඩන එක්ක තමයි ඇය හැදී වැඩෙන්නෙ. දෙවෙනි ලෝක යුද්ධෙ කාලෙ යුදෙව්වන්ට තිබුණු තැන කවුරුත් දන්නවා ඇතිනෙ. ඈන් ඉපදුණෙ 1929 ජුනි 12 වෙනිදා, සම වයසේ අනිත් දැරියන්ට වඩා තරමක් වෙනස් ගතිගුණ ඈන්ට තිබුණෙ. ඇය තමගේ දිනපොත ලිවීම ආරම්භ කරන්නෙ 1942 ජුනි  12 වෙනිදා ඉඳන්, ඒ කියන්නෙ  හරියටම ඇගේ දහතුන්වෙනි උපන්දිනය දවසෙ ඉඳන්.





"මම පටන් ගන්නම් ඔය මට ලැබුණු මොහොතෙ ඉඳන්ම, මං ඔයාව දැක්ක මුල්ම වතාවෙ ඔයා වැතිරිලා හිටියා මගේ උපන්දින තෑගි ගොඩ මැද්දට වෙල,,,
 එදා ජුනි 12 වෙනිදා, සිකුරාදා. මං නැගිට්ටෙ උදෙ හයට. පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ, එදානෙ මගේ උපන්දිනය. මට මේ වෙලාවට නැගිටින්න අවසර නැති හින්දා මං ඉවසගෙන හිටියා හතට කාලක් වෙනකම්. තවත්නං බලා ඉන්න බැරි හින්දා මං නැගිටලා සාලෙය යනකොට මගේ පූසා තමයි මාව මුලින්ම පිළිගත්තෙ.


හතත් ටිකක් පහුවෙනකම් ඉඳලා තමයි මම අම්මයි, තාත්තයි ළඟට ගියේ. ඊට පස්සෙ කෙලින්ම මගේ තෑගි ටික බලන්න. ඔයාව තමයි මම මුලින්ම දැක්කෙ. තව මං ආසා කරන රෝසමල් කූඩයක්, පියොනීස් මල්පැළයක් එහෙමත් එතන තිබුණා. අම්මලාගෙන් මට ලැබුණෙ නිල පාට හැට්ටයක්, ක්‍රීඩාවක්, මිදි යුශ බෝතලයක් , ප්‍රහේළිකා කාඩ් එකක්, ක්‍රීම් බෝතලයක්. ආ,, තව මට කැමති පොත් දෙකක ගන්න ටෝකන් එකකුත් අම්මලා දුන්නා. මට හම්ම්බවෙච්චි එක පොතක් මාගට් ගාව තිබුණු නිසා මං ඒක පස්සෙ වෙන වෙන දේවල් වලට මාරු කර ගත්තා. තව පැණි රස කෑම ජාති ගොඩාරියක් අම්මලා දීලා තිබුනා. වැඩේ කියන්නෙ හරියටම ඒ වෙලාවට  ආච්චි අම්මා ලියුමකුත් එවලා තිබුණනෙ."..





ඈන් දිනපොත ලියන්න පටන් ගන්නෙ ඒ විදිහට. දවස් දෙක තුනක් ලියලා ඈන් දිනපොතට නමක් දානවා. ඒ තමයි කිටී. ඊට පස්සෙ ලිය වෙච්චි හැම දවසකම ඈන් ලියන්න පටන් අරන් තියෙන්නෙ ආදරණීය කිටී කියලා. බොහොම කෙළෙ දෙලෙන් හිටපු ඈන් ට අවාසනාව අතවනනවා ඉක්මනින්ම. ඊළඟ ජුලි මාසෙ 9 වෙනිදා වෙනකොට ඈන් ඇතුලු මුලු පවුලටම හැන්ගෙන්න සිද්ධ වෙනවා ජීවිත බේරා ගන්න. ඈන්ගෙ පියාට අයිතිවෙලා තිබුණු සේවස්ථානයෙ තමයි ඔවුන් සැඟවෙන්නෙ.  ඈන්ගෙ පියාගේ සේවකයින් කිහිප දෙනෙක් පමණයි මේ ගැන දැනගෙන හිටියෙ. කොටින්ම   වසර දෙකක්ම මෙයාලා දකින පිටස්තර මනුස්ස ප්‍රාණියො වෙන්නෙ ඒ අයම තමයි.  මොනවා උනත් කිටීව ඒ කියන්නෙ දිනපොත අරන් යන්න නම් ඈන් අමතක කළේ නැහැ.

තමන්ගේ අම්මා තාත්තා එක්ක උනත් අඳුරු කුටියක  ජීවත් වෙනවා කියන්නෙ මොන තරම් දුකක්ද? ඒත් මේ පුංචි කෙල්ල තමයි මානසිකව අසරණවෙලා ඉන්න අම්මාගෙයි, අක්කගෙයි  හිත් වලටත්  ශක්තිය දෙන්නෙ. ඒ කුටිය ගෙදරක් කරන්න වැඩිපුරම මහන්සිවෙන්නෙ ඈන්. ඒත් හිත හඬා වැටිලා අසරණ වෙන වෙලාවට කිටී ට ඒ දුක කියලා හිත හදා ගන්නත් ඈන්ට ශක්තිය තිබුණා.පුංචි කෙල්ලක් විදිහට සැඟවෙච්චි ඈන් යුවතියක් වෙන්නෙත් ඒ  රහසිගත කුටියෙදිම තමයි..

A person who’s happy, will make others happy.
Anne Frank.

1944 අගෝස්තු 1 වෙනිදා තමයි ඈන් අවසාන සටහන ලියා තිබෙන්නෙ. මේ පුංචි දැරිය මුලින් ආසාවට ලියන්න පටන් ගත්තාට පස්සෙ දිනපොතෙ තැන් කිහිපයකම නිවැරදි කිරීම් කරල තියෙනවා පස්සෙ කාලෙක පොතක් විදිහට මුද්‍රණය කරන්න හිතාගෙන. එදිනෙදා සටහන් පමණක් නෙවෙයි, ඇය කතන්දර පවා ලියන්න ගත්තා.ගත් කතුවරියක් හෝ පුවත්පත් කලාවේදිනියක් වෙන්න සිහින මව්වාට ඈන්ට හැකි උනේ නැහැ තමන්ගේ සිහින සැබෑ කර ගන්න. දාසය වෙනි උපන්දිනයට මාස තුනකට විතර පස්සෙ ඈන් ට, ඇගේ සහෝදරියට සිද්ධවෙනවා යුදෙව්වන් වී උපන් නිසා ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවන්න. යුදෙව්වො තුන්දහසක් පමණ එදා ඈන් ලට  එකතු උනා.



නමුත් ඈන්ගේ ආදරණීය තාත්තා මේ අවාසනාවන්ත ඉරණමෙන් ගැල උනා.  තමන්ගේ බිරිඳ, දියණියන් දෙදෙනා සෙවූ ඔට්ටෝ ෆ්‍රෑන්ක්(Otto Frank)ට හමු උනේ කිටී ව විතරයි.  ඈන් ඇතුළු පිරිස  හිට්ලර්ගේ අත් අඩංගුවට  පත්වීමෙන් පස්සෙ එතනට ගිය ඔට්ටෝ ගේ ලඝුලේඛිකාව වශයෙන් හිටපු සේවිකාවට හමුවෙනවා ඈන්ගේ දිනපොත. ඇය ඉතාමත් ප්‍රවේසමෙන් ඒක සුරකිනවා ඈන්ට එය දෙන්න. නමුත් ඔට්ටො ෆ්‍රෑන්ක් ගෙනාපු දුක්බර ආරංචියෙන් පස්සෙ ඇය දිනපොත දෙනවා ඔට්ටො ෆ්‍රෑන්ක්ට.


"this is your daughter's  legacy".

ඒ   සේවිකාවගේ   වචන .

තාත්තා  ඈන්ගෙ සිහිනය සැබෑ කරා.  1947 ජුනි මාසෙ මේ කඳුළු කතාව පොතක් උනා.
1958 වෙනකොට මේ කතාව වේදිකා නාට්‍යයක් විතරක් නෙමෙයි  ජනප්‍රිය චිත්‍රපටයක් බවටත් පත් වෙලා හමාරයි.

 අද වෙනකොට ඈන් සැඟවෙලා හිටපු නිවස කෞතුකාගාරයක්.


ලොව පුරා ඉන්න ඈන්ට ආදරේ කරන පිරිසක් මුහුණු පොතෙනුත් එක වෙලා ඉන්නවා...

 ඉඩක් තියෙන වෙලාවක මේ කතාව ඔබත් කියවලා බලන්න..

Thursday 5 August 2010

රාජකාරිය සහ දේවකාරිය






අපේ ගෙදරින් වාර්ශිකව දානයක් දෙනවා ප්‍රදේශයේ තියෙන වැඩිහිටි නිවාසයකට,,
ඒකෙ ඉන්නෙ ආච්චිඅම්මලා. කළුතර මහ බෝධි භාරකාර මණ්ඩලය මගිනුයි පාලනය වෙන්නෙ.
ඉන්නෙ ආච්චි අම්මලා විසි පහක් විතර, ලස්සනට පිරිසිඳුවට, පිළිවෙලට තියෙන තැනක්. අපි දානේ අරගෙන ගියහම හැන්ඳෑවෙ ඔවුන් එක්ක බුදුන් වඳින්න , අපිවත් එකතු කරගන්නවා, දැන් ගිහිල්ලම තැනත් අපිට ටිකක් පුරුදුයි, ආච්චිලගෙ අහිංසක  මුහුණු ටිකත් හොඳට මතකයි. අපි දෙන්නෙ රාත්‍රී ආහාර වේල.

මීට අවුරුදු තුන හතරකට උඩදි අපි එහෙ ගිය වෙලාවෙ අලුත් මුහුණක් තිබුනා. ටිකක් විතර වෙනස් නිසා අපි කවුරු කවුරුත් ඇයට නොදැනෙන්න ඈ දිහා බැලුවා. ආච්චි අම්මා කෙනෙක් කිව්වට ඇය නම් වයස නැති බවක් පෙනුනෙ, අවුරුදු පනහක්, හැටක් කියන්න පුළුවන් කෙනෙක්, අපේ තාත්තලාගෙ වයස් වල වගේ.



 අමුතුයි කිව්වෙ ඇය කොන්ඩෙ කොටටම කපලා හිටියෙ, වැඩි කතා බහක් තිබුනෙත් නැහැ, කොටින්ම අනිත් ආච්චි අම්මලා උස් හඬින් ගාථා කියනකොට ඈ නිහඬව වැඳගෙන හිටියා. ඇස් පියාගෙන හිටියට බුදුන් වැඳීම කෙසේ වෙතත් ඇය මොනවාදෝ කල්පනා කරා. මහළු නිවාසයකට එන්න වෙන කෙනෙකුට කල්පනා කරන්න මොන තරම්  දේවල් ඇද්ද  ,එතන ඉන්න සමහර වැඩිහිටියො අපේ ගමේම අය,,ඒ කියන්නෙ කාගෙ කවුද කියලා අපි දන්න කියන   අය.මෙයා නම් අලුත්ම අලුත්.බැලුවම එයා වගේම එදා අපි කවුරුවත් හරියට බුදුන් වැඳලා නැහැ. හැමෝම බලලා තියෙන්නෙ අලුත් සාමාජිකාව දිහා...


එදා දවසෙ පන්සිල් අරන් ඉවර වෙලා දානේ බෙදන වෙලාවෙ අර ආච්චි අම්මා කෑමට ආවෙ ටිකක් පරක්කුවෙලා. ඇය ඒ ගැන අපෙන් සමාව ඉල්ලුවා, තමන්ට දියවැඩියා රෝගය තියෙන නිසා, ඉන්සියුලින් එන්නත් කර ගන්න ගිය නිසා පමා උනා කිව්වා. ආහාර වගේම අපි අපිට පුළුවන් හැටියට පිරිකරකුත් හැමදාමත් දෙනවා  .,අපි දෙන්නෙ සුළු දෙයක් උනාට ඒ වගේ තැනක ඉන්න අයට හුඟාක් වටිනවා වෙන්න පුළුවන්. දානේ ඉවර වෙලා හැමදාමත් අපි ඒ අය එක්ක කතා කර කර ටික වේලාවක් ඉන්නවා. අපි දීපු දේවල් අරගෙන පුංචි ළමයි වගේ සතුටුවෙන ඒ  අසරණයො  දකින එක අපේ ඇස් වලට නම් රසඳුනක්...

එදත් පුරුදු විදිහට  අපි ඉන්නකොට අර අලුත් ආච්චි අම්මා අපේ තාත්තා ළඟට ඇවිත් කතා කරා..

" මට මේ මහත්තයා එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුළුවන්ද?,,


තාත්තා පිළිතුරු දුන්නෙ සිනහවකින්
 ඇයට ඒ ප්‍රතිචාරය ප්‍රමාණවත්, ඇය නැවත දොඩමළු උනා

" මම මෙහෙට අළුතින් ආවෙ"


" ඔව් අපි ගිය සැරේ එනකොට මේ අම්මා හිටියෙ නැහැනේ"


"මට මේ මහත්තයාගෙන් යමක් දැන්ගන්න ඕනෙ..මහත්තයා ගුරුවරයෙක් කිව්ව නිසයි අහන්නෙ,, මට මාස කිහිපයකින් පෙන්ශන් එක ගන්න යන්න බැරි උනා. මම අසනීපෙන් හිටියා. දැන් නම් මට සුවයි. මම වැඩ කරේ **** මහරෝහලේ සිස්ට කෙනෙක් විදිහට. කොහොමද මම මගේ පෙන්ශන් එක ආයෙත් හදා ගන්නෙ?"

ඇය හිතාගෙන ඉඳලා තියෙන්නෙ තමන්ගෙ විශ්‍රාම වැටුප අවලංගු කරලා කියලා, තාත්තා  දන්න විදිහට ඇය දැනුවත් කරා.  ලැබුණු තොරතුරු හින්දා ඇය ඉතාමත් සතුටට පත් උනා කියලා අපිට දැනුනා..ඒත් අපි කවුරුවත්  ඇහුවෙ නෑ ඇගේ පෞද්ගලික තොරතුරු මොකවත්ම.මොකටද කාගෙවත් තුවාල හාරන්නෙ,,.ඒ වෙලාවෙ එතන හිටියෙ අපි කිහිප දෙනෙක් විතරයි.  නිසා වෙන්න ඇති ඇය  නැවතත් දොඩමළු වෙන්න ගත්තා. සියුමැලි නොවූ කට හඬකින් අය අගේ කතාව අපිත් එක්ක කියන්න පටන් ගත්තා.


"මම මෙහෙට ඇවිත් දැන් මාස දෙකක් වෙනවා. ඇත්තටම මෙච්චර කල් මෙහෙට දානෙ ගෙනාපු කා එක්ක වත් මම කතා කරලා නැහැ. ඕ ගොල්ලො එක්ක මෙහෙම කතා කරන්න හිතුනෙ ඇයි දන්නෙ නැහැ. 
මම අන්තිමට වැඩකරේ  **** මහ ඉස්පිරිතාලෙ. සිස්ට කෙනෙක් විදිහට. මම  රස්සාවට ඕනාවටත් වඩා ජීවිතය කැප කරපු කෙනෙක්. ඒ කාලෙ මම මගේ ගෙදර අයට වඩා හිතුවෙ මගේ වාට්ටුවේ ඉන්න ලෙඩ්ඩු ගැන. මට දුවෙකුයි, පුතෙකුයි හිටියා.  ඒත් මම දරුවො ගැන හිතුවට වඩා මගෙන් වෙන්න ඕනෙ සේවය ගැනයි හිතුවෙ.මගේ මහත්තයා වැඩ කරේ   ******* දෙපාර්තමේන්තුවේ. 


ටික කාලයක් යනකොට අපේ ගෙදර රණ්ඩු දබර පටන් ගත්තා. හේතුව මම රැයක් දවාලක් නැතුව කාලය ඉස්පිරිතාලෙටම ගතකරපු නිසා. අන්තිමට අපි වෙන් උනා. මම දරුවො දෙන්නව හදාගෙන හිටියා. කාලයක් ගතවෙලා මම විශ්‍රාම ගන්න ගත්තා. මේ වෙනකොට මගේ මහත්තයා මිය පරලොව ගිහින්. පුතා තමයි වැඩිමල්. එයා ඕස්ට්‍රෙලියාවෙ පදිංචියට ගියා. මේ අතර දුව නර්සින් වලට තේරුනා. ඒ නිසා එයත් ගෙදරින් ඈත් උනා. මහ විශාල ගෙදරක මම විතරක් තනි උනා..


එතකොට තමයි මට පහුගිය දේවල් මතක් වෙන්න ගත්තේ. මගේ අතින් ලෙඩ්ඩුන්ට සේවයක් උනාට, මගේ මහත්තයාට, දරුවන්ට උනේ කොයි තරම් අසාධාරණයක්ද කියලා මට දැනුනෙ එතකොට. මම හිතෙන් හරියට දුක් උනා. අන්තිමට මම ලෙඩ උනා. මට එක එක හීන පේන්න ගත්තා. සද්ද ඇහෙන්න ගත්තා. අන්තිමට මම මොනවද කරේ කියලා මට මතකත් නැහැ. මම මානසික රෝගියෙක් උනා. ඒත් අහිතක් හිතන්නෙ නැතුව ලෙඩ්ඩුන්ට සේවය කරපු නිසාම වෙන්න ඇති මම ටිකෙන් ටික සුව උනා..,ඒත් මම සුව උනාට මගේ දුවට මගේ ළඟ ඉන්න විදිහක් නැහැ. එයා තවම නර්සින් ස්කූල් එකෙන් පිට වෙලා නැහැ.ආයෙත් තනි උනොත් මම ලෙඩ වෙන්න පුළුවන් නිසා දුව මාව මෙහාට ඇරලුවා. පුලුවන් හැම වෙලාවකම දුව එනවා මාව බලන්න,,,

ඒ ඇගේ වදන්. අපි ඇස්පිය නොහෙලා, හුස්ම පහත නොදා අහන් හිටිය අගේ කතාව.




"මගේ දුව නිළියක් මහත්තයා,,, අහවල්  ටෙලිනාට්‍යයෙ, අහවල් චරිතෙ කරන්නෙ මගේ දුව තමයි. අර **** කිරිපිටි  දැන්වීමෙත් රඟපානවා". 

ඇය කිව්වෙ ඇස් අග මතු වෙච්චි සතුටු කඳුළු එක්ක..

තවත් ටික වේලාවක් අපිත් එක්ක කතා බහ කරපු ඇය අපෙන් සමු ගත්තා. අනෙක් ආච්චි අම්මලා හමුවෙන්න ඔවුන්ගේ කුටියට යනකොට අපි දැක්කෙ කිසිම වෙනසක් නැතුව අනිත් අයත් එක්ක දොඩමළු වෙලා ඉන්න මේ අළුත් සාමාජිකාව. අනේ මම මෙහෙම ඉන්න ඕනා කෙනෙක් නෙමෙයි, මට ලොකු ගෙයක් තියෙනවා, මම හිටපු සිස්ට කෙනෙක්,, ඔය වගේ ලොකු කම් මුකුත්ම ඇගේ මුහුණෙන් පෙනුනෙ නැහැ...

"ඉස්සර නම් අපි ටී.වී බැලුවෙ නැහැ.  දැන් මේ ***** අම්මගෙ දූ ඉන්න ඒවා අපි බලනවා." එක් ආච්චි අම්මා කෙනෙක් අපිත් එක්ක කිව්වා.

 ගෙදර එන ගමනුත්, ආවායින් පසුවත් අපි හුඟාක් වෙලා කතා කරේ ඒ ආච්චි අම්මා ගැන.

 මම දන්න විදිහට ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ ඇගේ දුව ඇයව නැවතත් එක්කන් ගිහින් තිබුනා.විස්තර කියද්දි ඇය අපිට ඇගේ නිවස තිබෙන තැන පවා කීවා. ඇත්තටම මට වෙලාවකට ඒ ගෙදරට ගිහින් බලන්න තරම් හිතෙනවා. ඇගේ දුව නම් දැන් කොහේ හෝ සේවය කරනවා ඇති. ඇය දැනුත්  ටෙලි නාට්‍ය කිහිපයක රඟපානවා.
 කවුරු නමුත් අසරණ මිනිස්සු වෙනුවෙන් වෙහෙසපු දෑතක් නිසා මම ඇයට නිදුක් නිරෝගී සුව පතනවා,,,,,.