ලොකු ඉස්කෝලෙ

නිමාලි අත තිබූ ලිපි ගොනුව දෙස කිහිප වරක්ම බැලුවාය. උප්පැන්න, විවාහ සහතික, ඡන්ද ලැයිස්තු, ලයිට් බිල්, දහසකුත් දේ එහි තිබේ. දරුවා ගේ පාසලේ සම්මුඛ පරීක්ෂණය අද. 

නිමන්තට ගානක් වත් නැති හැටි. මේ ගොඩේ ඉස්කෝලෙට ළමයව යවන්න හිත හදාගන්නෙ කොහොමද? ජාතික පාසලක් බැරි නම් අඩුගානෙ මහා විද්‍යාලයක් වත් වෙන්න එපැයි. 
 "අපි නං ඕබී එකට බැඳිල ඉන්නෙ. කමල් ගියෙත් ඒ ඉස්කෝලෙට නෙ, සල්ලිත් ටිකක් දුන්න , වැඩේ හරියයි වගේ,,,," 

එහා ගෙදර රසිකගෙ ආඩම්බර මූණෙ හැටි,මතක් වෙනකොටත් තරහෙ බෑ. එයා හිතන් ඇත්තෙ අපිට ඕව කරන්න බෑ කියල. කොහෙද මේ අපේ එක්කෙනා ගෙ නැහැ නෙ කිසි උනන්දුවක්. 

අනේ මේ හොර ඇඩ්‍රස් හදල මට නං බෑ හිරේ යන්න. මෙන්න මේ ළඟ තියෙන ඉස්කෝලෙට දාලා ,පස්සෙ පහේ විභාගෙන් වෙන එකකට දාමු, නිමන්තගෙ කටේම තියෙන්නෙ ඔය බණේ.
මට නං අහලත් ඇති වෙලා. ඇයි අනේ ඒකෙන් ළමය පේල් උනොත් එහෙම,,, ඔච්චර පොඩි කාලෙ විභාග වලට මරවන්න මට නං බෑ. 

අපේ පුතා පහේ විභාගෙන් පාස් වෙයි,, 
ඒත් අනේ ටිකක් උනන්දු උනා නං මේ වැඩේ අපිට බැරි වෙන්නෙ නැහැනෙ..
හපෝ මට නං බෑ. හිරෙත් යන්න පුළුවන් වැඩ ඕව නං.. 


නිමාලි පිටව යන දෙමාපියන් දෙස විමසිල්ලෙන් බැලුවාය. ඔවුන්ගේ මුහුණු විවිධාකාරය. ඇතුලේදී අසන්නේ කුමන ප්‍රශ්ණදැයි අසන්නටවත් කෙනෙක් නැත. ඉදිරිපත් කරේ වෙනත් ලිපිනයක් නිසා නිමන්ත එකහෙළාම කීවේ එන්නට බැරි බවය.

වරදින එකක් නෑ සෝමරත්න මහත්තයා අහළ පහළ අයගෙ විස්තරත් කිව්වනෙ. අනික සෝමරත්න මහත්තයාගෙ මස්සිනා මේ ඉස්කෝලෙ සර් කෙනෙක්ලුනෙ. එයාගෙ ගෙවලුත් ඒ අහළ පහළයි කිව්වෙ..


 නිමාලි ජයසුන්දර,,,, ඒ හඬ ඇහුනෙ හීනෙන් වගේ. මොකට බයවෙනවද? බය බවක් පෙන්නන්න හොඳ නෑ. 


~~~~~~~~~~~~~ කාටත් ඕනෙ මහා විද්‍යාලයකට තමන්ගෙ දරුවන්ව දාගන්න තමයි.

තප්පර කල්ප කෝටියකට විතර පස්සෙ එහෙම කවුදෝ කියනවා නිමාලිට යාන්තම් මතකයි. හිතේ දහිරියට ඇවිදගෙන ආවට ළඟ තිබ්බ පුටු අතටත් වෙර අරන් තමයි වාඩි උනෙත්. මුලින් ඇහපු ප්‍රශ්ණ මොනවද කියලා මතකත් නෑ. නිමාලිට මතක ලිපි ගොනුව අතට ගත්තු කළු , මහත සර් ට හිනා යන බව විතරමයි. 

මේ ගෙයි කොච්චර කලක් හිටියද?
අවුරුදු පහක් සර්. 
මේ අර සෝමරත්න මහත්තයාගෙ ගෙදර නේද?. 
ඔව් සර්,, ඊට පිටිපස්සෙ තමයි අර මේ ඉස්කෝලෙ උගන්නන ලියනගේ සර් ගෙ ගෙවලුත් තියෙන්නෙ.
එතකොට ඔයා මාව අඳුරන්නෙ නැද්ද?
නැහැ සර්..
ලියනගේ සර්ගෙ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර ඉන්නෙ මමනෙ, අපි ඒ ගෙදර පදිංචි උනේ මීට අවුරුදු විස්සකට ඉස්සරනෙ. 

ෆයිල් එක පෙරල පෙරල හිටපු සර්ට නං හිනාව නවත්තගන්නම බැරි උනා.

 දෙයියො වැඩල වගේ නිමන්ත ගේට්ටුව ළඟ. මම හිතුව ඔහොම වැඩක් වෙයි කියල. ඒකමයි මම මෙතනට ඇවිත් හිටියෙ , මදැයි ඔයින් ගියා. 
ඔක්කොමත් ඉවසන්න පුළුවන් නිමන්තගෙ පල් හිනාව,,,,,,,,,,,,,,,,හ්ම්...