මගෙනුත් මල් මිටක්

දෙසැම්බර් මාසෙ ආවහම තමයි තේරෙන්නෙ කාලය කොච්චර ඉක්මනින් ගෙවිල ගිහින්ද කියලා. අලුත් අවුරුද්ද කියලා සිංහල අපි පිළිගන්නෙ බක් මහේ එන අළුත්  අවුරුද්ද උනත්, ජනවාරි පළමුවෙනිදත් අපිට අලුත් අවුරුද්දක් තමයි. මතක තියෙන කාලෙ ඉඳන්ම දෙසැම්බර් තිස් එක් වෙනිදාට ඇහැරගෙන ඉන්නවා රෑ දොළහට අනිත් අයට සුභ පතන්න. ඒකාලෙ නම් රූපවාහිනී නාලිකාවල එක එක ජාතියෙ  වැඩ සටහන් තිබුණා එදාට රෑ තිස්සෙ බලන්න. පාන්දර එක ,දෙක වෙනකම් ඕවා බලලා ජනවාරි පළවෙනිදා  ඒ කියන්නෙ අවුරුද්දෙ මුල්ම දවසෙ මහ දවල් වෙනකම් නිදාගන්න එක ඉතින් වෙනම දෙයක්. ඒ උනාට මොකෝ අපි රෑ දොළහට ඇහැරගෙන හිටියනෙ නේද?

 කොහොමින් කොහොම හරි යාන්තම් මේ ගමන තිස් එක් වෙනිදා අපි කට්ටියම එක වහලක් යට හිටියා.
ඔන්න ඊළඟට වැලන්ටයින් එනවලු. අවුරුදු විසි එකක් වෙනකම්ම මට වලන්ටයින් ගැන වගක් තිබුණෙ නැහැ. කා එක්ක සමරන්නද, එතකම් මට ප්‍රේමවන්තයෙක් හිටියෙ නැහ නෙ. පස්සෙන් පහු එහෙම එක්කෙනෙක් හමු උනාට මොකද මන්දා අපි ඒ දිනේ සැමරුවෙ නැහැ. අවුරුද්දෙ පළමු දවස, සිංහල අලුත් අවුරුද්ද, දුරකථන කතා  බහෙන් ඔබ්බට අපි හමුවෙච්චි පළමු දවස, එයාගෙ, මගෙ උපන්දින.... ඔන්න ඕව්වා තමයි අපි සැමරුවෙ. ආ. වෙසක් කාඩ් නම් යව්වා හැබැයි.


ඒත් පස්සෙ පෙබරවාරි 14 වෙනිදත් මතක් හිටින දවසක් උනා. කැමැත්තෙන් හරි ,අකැමත්තෙන් හරි ගිය ගුරු පුහුණුව පටන් ගත්තෙ වැලන්ටයින් දවසක නිසා.
මගේ ලිපි කියවපු අය දන්නවනෙ මම බොහොම කෙටි කාලෙකට ගුරුකමේ යෙදිච්චි බව. අකමැත්තෙන් පටන් ගත්තට පස්සෙ මම බොහොම ආසාවෙන් කරපු , මගේ එකම රැකියාව. මේ දවස් වල මුහුණු පොතෙන් එක දිගට මගේ මිතුරු ගොඩ වැඩි වෙනවා.
ඒ හැමෝම මගේ ගෝලයො. " ටීච දැන් කොහෙද ඉන්නෙ? මොනවද කරන්නෙ? අපි මෙන්න මෙහෙ ඉන්නෙ, මේවා ඉගෙන ගන්නවා...." ඔන්න ඔහොම වචන හුවමාරු වෙනකොට කියන්න බැරි තරම් සතුටක් දැනෙනවා. පන්තියෙදි ගණන් හදන්නෙ නැතුව බැනුම් අහපු, කන මිරිකන කොට ඌයි ටීච ගාපු කොලු පැටව් හිතාගන්න බැරි තරම් දුර ගිහින්, එක්කෙනෙක් කොමර්ෂල් බැංකුවෙ,තව කෙනෙක් ලංකා බැංකුවෙ, තව කෙනෙක් විදුලි බල මණ්ඩලයෙ. ගැහැනු ළමයි දෙන්නෙක් විශ්ව විද්‍යාලෙ, දෙන්නෙක් ගුරු පුහුණුවෙ, ඊයෙ පෙරේදා හමුවෙච්චි එක කොළුවෙක් එංගලන්නෙ ගිහින් මැනේජ්මන්ට් කෝස් එකක් කරනවලු. මේ දවස්වල මුහුණු පොතේ ඉඳන් වැඩිපුර කරන්නෙ ඒ දරුවො එක්ක කතා බහ කරන එක තමා.


මම කියාගෙන ආවෙ දවස් ගැන නෙ. ඔය ඉස්සෙල්ල කියපු දින වලට අමතරව මේ වෙද්දි, විවාහය රෙජිස්ටර් කර්පු දවස, විවාහ උත්සවය ගත්තු දවස වගේම දරුවගේ උපන් දිනෙත් ඔය ගොඩට එකතු වෙලා.
ඔය ඔක්කොම වගේම අදත් මතක හිටින දවසක්.

 ඒ රටෙන් මේ රටට ඇවිල්ලා ඔහේ හිතෙන් තනිවෙලා ඉන්නකොට, කොහොමද පටන් ගන්නෙ කියලා නොදැන ලියන්න ආසාවෙන් හිටපු බ්ලොග් ලෝකෙට එකතු වෙන්න පාර කියා දුන්නෙ අක්කණ්ඩි සහ කතන්දර අයියා. කොහොමද මුල අමතක කරන්නෙ, ලිවීමෙන් මගේ හිත සැහැල්ලු වෙන නිසා, මට ඒ සමාධියට පාර කියාදුන්නු ඒ දෙන්නට පිං.
අද වෙද්දි බ්ලොග් නිසා අඳුර ගත්තු පිරිස බොහොමයි. ඒ අතරිනුත් හිත කඩාගෙන වැටිච්චි වෙලාවට නැගිටින්න උදව් කරපු ( කරන ) ඩීන් අයියා, බින්දි අක්කා විශේෂයි.
වෙලාවකට කිසිම තේරුමක් නැතුව ලියවෙන මගේ ලිපි බලලා, කමෙන්ට් වලින් දිරි දෙන ( දෑවුරුද්දක් තිස්සෙ )හැමෝටමත් බොහොම ස්තූතියි


ගම රට බලා ගිය හින්දා  බ්ලොග් පිටුව පාලුවට යනකොට මොකද උනේ කියලා හොයලා බලපු ඔබා මාමා, උපශාන්ත සහ රංගි අක්කා ඇතුළු හැමෝටමත් ආයෙ පාරක් ස්තූතියි.

මේ මල්මිට ඔය හැමදෙනාටම~~~~~~~~~~~~