සිහිවටන

ඒ හරියටම දෙදහස් පහ වසරේ ජුනි මස අට වෙනිදාය. හැංගි හොරා බැන්ඳ සෙනෙ ඒවනවිට අවසන්වී තිබුණි. අවසන් වූයේ සෙනෙහෙ නොව, හැංගි හොරා සිටි සමයයි.

දෑවුරුද්දකට පසු ඔහූ ලංකාවට ආවේ අපේ විවාහය ලියාපදිංචිකිරීමේ උත්සවයටය. පාන්දරින්ම අප දෙදෙනා නිවසින් පිටත් වූයේ මගේ හොඳම මිතුරියගේ විවාහ උත්සවයට සහභාගීවීමටය. එනගමනේ කරගැනීමටත් දාහක් රාජකාරී  වූ නිසාවෙන්  උත්සවය අවසන් වූ පසූ එන ගමනේ මා පුංචි අම්මාගේ නිවසේ නවත්වා,ඔහුද  නෑදෑ නිවසක නවාතැන් ගැනීමට සුදානම් වී නිවසින් පිටත් වීමු.එක කටයුත්තක් වූයේ හෙට දිනයේදී මංගල මුදු මිලදී ගැනීමයි. මනමාලයාගේ මුද්ද ගැනීම සඳහා තාත්තා විසින් මට දුන් රුපියල් විසි දහසක් පමණ මුදලද  බෑගයේ දමා ගතිමි. ( එකළ රන් පවුමක් මිල රුපියල් දොළොස් දහසක් පමණ වූ වග මට මතකය ) .

ඒවනවිටත් දෙවසරක් පමණ රාජකාරියක නියලුනත් හම්බ කරගත් දෙයක් විනා ඉතිරි කරගත් මුදලක් නම් නොවූයෙන් අම්මා විසින්  මගේ උත්සවය වෙනුවෙන් සාදවා දුන් රන් මාලයද පැළැද ගත්තේ අප දෙදෙනා එක්ව සහභාගී වන පළමු මංගල උත්සවය මෙය වූ නිසාය. නිවාඩු සිටින කාලයේ පාවිච්චිය සඳහා ඔහු යහළුවෙකු ගෙන් ඉල්ලාගෙන තිබු වෑන් රථයෙන් අපි පිටත් වූයෙමු.


 සසර සැරි සරන තෙක් ඔබ මගේ... ඔබ මගේ වික්ටර් රත්නායකයින් ගේ කට හඬ අතරනි ඔහු මදෙස හොරැහෙන් බලයි.
" මොකද බලන්නෙ? "
" ඔය මාලෙ නං හරි නෑ."
" ආ මේ අලුත්ම මාලෙ, "
" හපෝ ඕකෙ ඩිසයින් එක හරි නෑ.ඔන්න  ඕක ගලවලා බෑග් එකේ දාගන්න. "
" එතකොට මං මඟුල් ගෙදර යන්නෙ කරේ මාලයක් නැතුවද?'
"ඔය මේ මගේ චේන් එක දාගන්න, "
" අපෝ මට බෑ. ඕක නම් දාගෙන යන්න. මං නම් මේක ගලවන්නෙ නෑ නෑමයි "

  උත්සවය තිබුනේ ගම්පහ ප්‍රදේශයේය. හරියටම කිවහොත් යක්කල ග්‍රීන් ගාඩ්න් උත්සව ශාලාවේය. අපි  උදෑසනින්ම පිටත් වූයේ මගේ දයාබර යෙහෙළිය පෝරුවේ නගිනා පින්බර මොහොතට ඇගේ  සමීපයෙන් සිටීමට ඇවැසි වූ නිසාය. 

අනේ ඔයාලා දෙන්න මෙච්චර වැඩ තියෙද්දිත්  මෙහෙ ආපු එක ගැන මට හරි සංතෝසයි.

 ඒ ඇගේ සතුට කිව් හැටිය.

  ගිනිගත් හේනෙ  , සමන් ලගෙ ගෙදර සතියක් විතර ඉඳ එන්නෙ. ඔයා ඉස්කෝලෙ ගියොත් මගෙ පන්තිත් පොඩ්ඩක් බලන්න.  ඇගේ මංගල දිනේදිත් පොඩි එවුන් සිහිවී ඇති හැටි.

මංගල උත්සවයට සහභාගී වූ අපේ සේවා ස්ථානයේ පිරිස සමඟ  අපි දෙදෙනාද එකතු වූයෙමු. සියල්ල සතුටින් නිමා විය. අවසානයේ සියල්ලෝ සතුටින් නික්ම ගියහ.

ආපසු එන ගමනේ කුමක්දෝ ගනීමට  සිහිවී  පසුම්බිය සෙව්වෙමි.පසුම්බිය තියා බෑගයද නැත. 

ඔයා පිටිපස්සෙන් තිබ්බද

ඔව් . මං ඒක තිබ්බෙ පිටිපස්සෙ සීට් එකේ.

පේන්න නැහැනෙ. නවත්තලම බලමුකො.. 

අහු මුලුවලත් සෙව්වෙමු. බෑගය නැත. දෙවියන් සිහිවිය.

වාහනය අගුල් දමා තිබූ බව අපට සහතිකය. අනුන්ගේ එකක් නිසා දෙවතාවක්ම ඔහු අගුල් පිරික්සුවා මටද හොඳින් මතකය.

මොනවද බෑග් එකේ තිබුණෙ

අර කැමරාවයි, ඔයා  මේ පාර ගෙනාපු පොකට් රේඩියෝ එකයි එකේ. මගේ පර්ස් එකත් තිබුණ. හැබැයි ඒකෙ සල්ලි නම් එච්චර තිබුණෙ නැහැ.

සිදුවූ දේ නිසා අපි දෙදෙනාම තැතිගත් සේ සිටියෙමු. කතා කිරීමට වචන එන්නේද නැති තරම්ය.  

එතකොට අර ඔයාළඟ තිබ්බ අනිත් සල්ලිත් ඒකෙද?

ආ නැහැ. ඒටික මං කැබි හෝල් එකේ දැම්මෙ.

සැනින් ඔහු කැබිහෝල් එක පිරික්සුවේය. වාසනාවකි සල්ලි එපරිද්දෙන්ම තිබුණි.

මොකද කරන්නෙ?

අනේ මන්ඳා . මටත් හිතා ගන්න බෑ. අපි මනෝජ් අයියට කියමු. 

මනෝජ් අයියා අපි සමඟ එක පාසලේ සේවය කරයි. ගම ගම්පහය.දහවලේ හමුවූ පිරිසෙන් එකෙකි.

මං ඉක්මනට එතැනට ගිහින් බලන්නම්. ඔයාලා ආපහු හැරිලා එනවද? මනෝජ් අයියා අසයි.

අනේ මටනම් යන්න බෑ ආයෙත් එතනට. මේකෙ අපි දෙන්න විතරයි ඉන්නෙත්. කවුරු හරි අපිව නෝට් කර ගන්න අති.

ඔව්. ඔන්න ඔහෙ අපි කෙලින්ම යමු. රෑ වෙන්න කලින් යන එක හොඳයි. ඔහු මගෙ අදහසට එකඟ විය.

කොයි එකටත් කියා මිතුරියගේ පියාටද සිදුවූ දේ කීවෙමු. ඔවුන්ද ඒ සැනින් උත්සව ශාලාවට ගිහින් තිබුණි. 

 වෙඩින් එකක් තියෙන වෙලාවක  ඔය වගේ දෙයක් වෙන්න පුලුවන්. ආපු කෙනෙක් කරපු වැඩක් වෙන්න ඇති. ග්‍රීන් ගාඩ්න් හී ආරක්ශක සේවය  වගකීම භාර ගත්තේ එසේය. 

 තමුසෙල හිතුවද අපි මඟුල් කිව්වෙ හොරුන්ට කියලා, අයියා රණ්දුවට ගොස් තිබුණි. වූ දේ හමාරය. ගත් කෙනෙක් තබා හමුවූ කෙනෙක් වත් ආපසු දේ යැයි සිතිය නොහැක.

මම කඳුළු පෙරමින් හැඩුවෙමි. වැලි කතරේ දුක් විඳ ඔහු ආදරයෙන් තිළින දුන් දෙයයි. කැමරාවද අනුන්ගේය. අලුත්ම පොකට් රේඩියෝව  සමඟ රටින් ගෙනා විලවුන් බෝතලයක්ද විය. ලංකාවේ නම් රුපියල් හත් , අට දහසක් පමණ වන ලාකෝස්ටේ බෝතලයකි. පසුම්බියේ බැංකු කාඩ් පතද, ජාතික හැඳුනුම් පතද, විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේ හැඳුනුම් පතද විය. එපමණක් නොව මගේ සේවා ස්ථානයට ඇතුල් වීමට ලබා දුන් විශේෂ හැඳුනුම්පතක්ද විය. වෙනදා දෑසේ රැදෙන උපස් යුවල  ගලවා බෑගයේ දමා ගත්තේද ඔහු කිවූ නිසාමය. එමෙන්ම මේ සියල්ල තිබූ බෑගයද මෙවර රටින් ගෙනාවකි.

ඉතින් නොහඬා කෝම. 

තිගැස්මෙන් වුවද ඔහු නම් හිත එවෙලේම හදාගෙන තිබුණි. 

අඬන්න එපා. ඕව ඔක්කොම ආපහු ගන්න පුලුවන් දේවල්නෙ. බලන්නකො අපේ වෙලාවට මුං වෑන් එක අර ගියානම්  මොකද වෙන්නෙ, මං ජීවිත කාලෙම හම්බකරපුව ඕනවෙයි ඒ ණය ගෙවන්න.

 

පොලියානාගේ සතුට සොයන සෙල්ලම එවක අප දැන සිටියේ නැත. එහෙත් වෑන් රථය නැති  නොවුනාට අපි හිත් හදා ගත්තෙමු. ගිය ගමන් පසෙක තබා  එදිනම ආපහු නිවසට  ආවේ මඟ නතරවීමටත් ඇතිවූ බය නිසාමය.

නැතිවූ  දේ කෙසේ වෙතත් හැඳුනුම්පත් ආපසු ඉක්මනින් ලබාගත යුතුවූ නිසා පසුදා උදෑසනින්ම බාප්පා කෙනෙකු සමඟ අපි ගමේ පොලීසියට ගියෙමු. පොලිස් නිලදරුවා අපෙන් විස්තර අසනවා පමණය. පැමුණිල්ල ලියා ගන්නා හැටියක් නම් පේන්නට නැත.

රාළහාමි ,පැමිණිල්ල ලියා ගන්නෙ නැද්ද? රතු ඉර පැනීමෙන් පසු බාප්පා ඇසුවේය.

 ඔය උත්සවේ කොහේද තිබ්බෙ, යක්කල කිව්ව නේද? එහෙනම් ඕක අයිති එහෙ පොලිස් වසමට.

නීතියේ තරම මට වැටහුණේ එදාය. අසරණ , නූගත් ගැමියෝ මොවුන්ගෙන්  කුමන පිහිටක් ලබයිද?

බාප්පා නීතිය උගත්තෙකි. ඔහු අකටයුතු නොසලකයි.

රාළහාමි මේ.. යක්කල පොලීසිය, කොළඹ පොලීයිය, ගමේ පොලීසිය කියලා අපි නම් දන්නෙ නෑ. අපි දන්නෙ ශ්‍රීලංකා පොලීසිය කියලා විතරයි. රාළහාමිට මේක ලියාගන්න බැරි නම් ඒක කියන්න.

ඔබ පැමිණි කාරණය ඉටුවූයේ නැත්නම් මා හමුවන්න.  පොලිස් ස්ථානාධිපති තුමාගේ කාමරයේ උළුවස්සේ එසේ ලියා තිබුණි. මම ඔහුට පෙනෙන්නටම එදෙස බැලුවෙමි.

පොලිස් පොත ඉබේටම ඇරුණි. ඔහු නැවත වතාවක් අපෙන් දහසකුත් දෑ විමසමින් පැමිණිල්ල ලියුවේය. අවසානයේ පොත මවෙත හරවා  මෙතනින් අත්සන් කරන්න යැයි කීවෙය.

ඕක නොකියවා නම් අත්සන් කරන්න එපා,ඔහු මෙතෙක් කළදේ ඉවසා සිටි මගේ හිත කෑගසා මට තරවටු කලේය.

මට ඕක කියවන්න ඕනි,  මම කීමි. 

නිලදරුවාගේ මුහුණ වෙනස් විය. පොත දමා ගසන්නාසේ මට  දුන්නේය.

// .... යහළුවෙක් සමඟ හෝටලකට ගොස් සිටීමේදී...//  

ඔහු පැමිණිල්ල ලියා තිබුණේ එසේය. බැලූ බැල්ලමට පෙනෙනුයේ අප අනාචාරයේ හැසිරීමට ගොස් කරගත් හදියක් පරිද්දෙනි.  

මගේ බලවත් විරෝධය නිසා යහලුවා කවුදැයි හඳුන්වා ලිවීමටත් , හෝටලයට ගියේ කුමක් සඳහා දැයි ලිවීමටත්   ඔහුට සිදුවිය.

හොඳ පාඩම් රැසක් එසේ ඉගෙන ගත්තෙමු. වාහනයේ වීදුරුව කෙසේ හෝ මෑත් කර බෑගය සොරා ගන්නට ඇත. පූරුවේ කළ කරුමයක් පලදී මෙසේ වන්නට ඇතැයි සිතා දුක් වීමු. පෙර පිනක් පලදී එදා වාහනය සොරු නොගත්තා යැයි සිතා සතුටු වීමු. වාසනාවකි ඔහු කොතරම් කීවද මා අලුත් මාලය ගලවා නොදැම්මෙමි. 

නිවාඩුව අවසානයේ ආපසු සේවයට ගිය මගේ දයාබර සැමියා නැතිවූ ජාතියෙන්ම බෑගයක්, පොකට් රේඩියෝවක් සහ විලවුන් බෝතලයක් මිතුරෙකු අත මට එව්වෙය.

දොළහේ පන්තියේදී ගත් කපුටු කොන්ඩය සමඟ ගත් ජායාරූපය ඇති ශිෂ්‍ය හඳුනුම් පත වෙනුවට අද වනවිට රැකියාව ගැන එකම සාක්කිය වන නව හැඳුනුම්පත මාතට ලැබුණේ එසේය.

අමතක කර දැමිය යුතු දෙයක් සේ සළකා ඉවත දැමූවද මගේ මිතුරිය අදත් ඒ ගැන සිහි කිරීමෙන් කම්පාවන්නේ ඇය නිසා මට සිදුවූ දෙයක් සේ සළකාගෙනය. දෙතුන් වසරකදීම ඇගේ විවාහ සංවත්සරයදා මා සුභ පතන හැම වෙලාවකදීම ඉහත කී සිද්ධිය සිහිකර ඈ හිත රිදවා ගන්න නිසාම මේ වනවිට මම ඇයට එදිනට සුභ පතන්නෙ සිතින් පමණකි.

අමතක කරා නම් මේ සියල්ල නැවත ලිවීමට සිත් වූයේ ඇයි. එයද පුදුම කරුණකි. 

පෙරේදා දහවලේ නිවසට ඇමැතීමේදී, අර ඔයාගෙ නැතිවෙච්චි හැඳුනුම් පත අද තැපෑලෙන් ගෙදරට ආවායි අම්මා කීවාය.

මගේ???  ආ අර පරණ එකද?

ඔව් .. ගිනිගත් හේන තැපැල් ස්ථානාධිපති එවලා තියෙන්නෙ.

හරියටම බැලුවහොත් සය අවුරුද්දකුත්, අට මසක් ගත වී ඇත. ගත් එකා මගේ හැඳුනුම්පතින් මොන මොන අකටයුතුකම් කළේදැයි අප දන්නේ නැත. තව මොනවා සොයන්නද? මොනවා කරන්නද? 

දැන් මට හැඳුනුම්පත් දෙකක්  ඇත.