පුටු සෙටිය

අපේ මහත්තයා නොරටේ ගිහින් අවුරුදු අටකට පස්සෙ මටත් සිද්ධ උනානේ එහේ ගිහිං පදිංචි වෙන්න. සිද්ධ උනා කිව්වේ මම එහේ ගියේ නොගිහින් බැරිකමට හින්දාමයි. 

ගිය අලුත අපිට ඕනා උනා ගෙදරට පුටු සැටියක් ගන්න. කීප වතාවේ ගිහින් කඩ දෙක තුනකම බැලුවා. අපේ ගානට හරියන, අපි කැමති විදිහේ එකක් හොයා ගන්න දවස් කීපයක්ම රස්තියාදු වෙන්න උනා. 
අපි ඉතින් සාප්පු සවාරි යන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට රාත්‍රි කාලයේදි තමයි. ඔන්න දවසක් එක කඩේක අපිට උවමනා ජාතියේ පුටු තිබුණා..... 
කඩේ අයිති කාරයා වෙන අරාබි රටක කෙනෙක් වගේ. ඕං එතකොට තමයි සංනිවේදන අවශ්‍යතා මතු උනේ. අපි හිතුවෙ ඔය ඉරාන, පලස්තීන වගේ දිහාවක වෙන්න ඇති. 

අවුරුදු ගානක් එහේ හිටියත් අපේ ගෙදර එක්කෙනාට හරියට එහේ බාසාව කතා බහ කරන්න බැහැ. මලබාරියො වැලි ගානට ඉන්න දිහාවක් වෙලත් අපේ එක්කෙනාට ඒ බාසාවත් බැහැ. දන්නෙ ඉතාම සුළුවෙන් පාරක් තොටක් අහගන්න වගේ යමක් විතරයි. 

එයා වැඩ කරන්නෙ අරාබීන් ගේ කොම්පැනියක උනාට එහෙ වැඩකටයුතු කෙරෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන් වීම මේ ගැටළුවට හේතුවක් මගේ හිතේ...


ඔය ඉතින් පුරුෂ පක්ශෙ කට්ටිය අකමැතිම දෙයක්නේ නොදන්නා බවපෙන්වීම. තමන්ගේ නෝනා අහල පහල ඉන්නවා නම් මේ ගතිය වැඩි. එහෙ ඉන්න කඩ කාරයින්ටත් ඉංග්‍රීසි මෙලෝහසරක් බැරි උනාට හින්දි නං ටිකක් පුළුවන්. 

ඔන්න ඉතින් අපේ එක්කෙනා ගනන් ඇහුවා හින්දියෙන්. දැන් ඉතින් ඒගොල්ලොත් හිතන්න ඇති අපි ඉන්දියාවෙන් කියලම. මම නම් ඉතින් යාන්තම් වචනෙක්ට , දෙකකට වැඩිය දැනගෙන හිටියෙම නෑ. 

සංවාදය කෙරුනෙ තනිකරම හින්දියෙන් !!!

එතන තිබුණෙ එක පුටුවයි. අපිට ඕනෙ දෙකක්.. 

" තව පුටු තියෙනවා ගබඩාවෙ. ඔක්කොම මේ පාට තමයි. පුටුවල සයිස් එක නං පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ වෙනස්. අද සල්ලි ගෙවලා ගියහම හෙට පුටු දෙකම ගෙදරටම ගෙනත් දෙන්නම්. අදම ගෙනත් දෙන්න බැරි කඩේ ලොරිය අද නගරයෙන් පිට ගිහින් තියෙන නිසා. ගෙදරට පාර හොයා ගන්න හවසට අපි මහත්තයාට කෝල් එකක් දෙන්නම්"

ඔන්න ඔය ටික තමයි කඩේ ගොයියා කියලා තියෙන්නෙ. මහා බරපතල හින්දි වචන ඔය විදිහට ඉතාම සරලව මට ඉදිරිපත් කරේ අපේ මහත්තයා... 

අපි ඉතින් සල්ලි ගෙවලා ගෙදර ආවා. පහුවදා වාහනෙත් හෝදගෙන, ලී බඩු කඩේටත් ගිහින් එන්නම් කියලා අපේ එක්කෙනා හවස ගියා. ඔන්න තව පැයකින් විතර පුටු දෙකයි, අපේ එක්කෙනයි ගෙදර ආවා. ආවෙ බිම බලාගෙන. මොකක්ද අවුල කියලා මට තේරුණේ නැති උනාට ගැටළුවක් තියෙන බව පෙනුනා.

" හරි වැඩේ නෙ වෙලා තියෙන්නෙ. පුටු දෙකේ පාට ටිකක් වෙනස්."

" ඉතිං ඔයා මේක ගෙදරට ගේන්න කලින් බැලුවෙ නැද්ද?" යාන්තම් ගොරවන ගමන් මම ඇහුවා.

" බැලුවා. මේ මිනිහ කියනවා එදා මට ඒක කිවාලු"..

." එදා කිව්වෙ සයිස් එක පොඩ්ඩක් වෙනස් කියලනේ"

" මිනිහා කියලා තියෙන්නෙ පාට පොඩ්ඩක් වෙනස් කියලනේ" 

බොහොම හෙමින් තමයි ඒ අන්තිම වගන්තිය මට ඇහුනෙ. ඔන්න ඔහොම තමයි අපේ මහත්තයා නොදන්නා හින්දියට ගිහින් වරිගෙ නහ ගත්තෙ. ඒ පාටදෙකේ පුටු දෙක අවුරුදු දෙකක්ම අපේ ගෙදර තිබුණා.. 

කවුරුත් වගේ උපන්දිනේට යමක් ලියන හින්දා ඔන්න මමත් ලිව්වා. අවුරුද්දකට ලිපි හතලිහක් කියන්නෙ ඉතාමත් ටිකයි. ගෙදර දොරේ වැඩත් එක්ක මෙච්චරත් මදැයි නේද? 

බොහොම නිදහසේ රස්සාවක් කරගෙන හිටපු මම අරාබියේ ගෙදරක තනි උනහම මට දැනුනෙම මම ටැංකි මාළුවෙක් වගේ. හිතේ හිරවෙච්චි දේවල් කියාගන්න , ලියාගන්න විදිහක් නැතුව ඉන්නකොට අහම්බෙන් අඳුරාගත්තු අක්කණ්ඩි කියදුන්නා සිංහල අකුරු ලියන විදිහ. බ්ලොග් පිටුව බෙදා ගැනීම පවා කියාදෙමින් කියන්න බැරිතරම් උදව් කරේ කතන්දර අයියා...

 අද ලියාපු සටහන මඩක් වගේ පෙනුනට මම මේක ලිව්වෙ තමන්ගෙ දහසකුත් වැඩ අතර මට ලියන්න උදව් කරපු ඉහත කී දෙදෙනාට උපහාරයක් පිණිස. ඒ තමයි සයිබරයේ මම මුලින්ම අඳුරාගත්තු යහපත් මිනිසුන් දෙදෙනා.

තව බොහොමයි එදා මෙදාතුර මෙහෙ ඇවිත් සටහන් තබාගිය හැමට පිං. අඩුපාඩු කියාදී මඟ පෙන්වන අය අතර ගල්මල් අයියා, මගේ මතක ලියන ප්‍රියන්ත විශේෂයි. අනෙක් හැමදෙනාටත් මෙන්න මගේ ආචාරය සහ ස්තූතිය.. .